Το παν σε αυτή τη ζωή, πέρα φυσικά από την υγεία, είναι η αυτογνωσία. Να ξέρεις ποιος είσαι, τι μπορείς να κάνεις, τι δεν μπορείς να κάνεις, μέχρι πού μπορείς να φτάσεις κλπ. Με αυτό ως δεδομένο, μόνο έκπληξη προκαλεί το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που συνειδητοποιούν τώρα ότι η Αργεντινή δεν είναι ομάδα για να κατακτήσει το Μουντιάλ. Επειδή μπάλα είναι και γυρίζει, βέβαια, δεν ξέρεις ποτέ τι θα γίνει, στο κάτω-κάτω έχουμε δει την Ελλάδα να παίρνει το Euro. Το θέμα είναι ότι εκείνη η Ελλάδα ήταν καλύτερη ομάδα από τη σημερινή Αργεντινή, όχι μόνο επειδή είχε πιο λογικό προπονητή αλλά επειδή είχε και πιο συνειδητοποιημένους ποδοσφαιριστές.
Από το βράδυ της Πέμπτης και το 3-0 από την Κροατία, το οποίο δυστυχώς μάλλον ικανοποιημένους πρέπει να αφήνει τους Αργεντίνους γιατί ήταν για πολλά περισσότερα, έχουν πέσει όλοι πάνω στον Σαμπάολι. Φταίει η 11άδα, φταίει το σύστημα, οι αλλαγές που κάνει, οι αλλαγές που δεν κάνει, το ντύσιμο του, τα τατουάζ, οτιδήποτε έχει σχέση με αυτόν. Δικαίως. Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι ο Σαμπάολι αλλά αυτός που τον επέλεξε. Η Αργεντινή έχασε δύο σερί Κόπα Αμέρικα από τη Χιλή, την οποία απαξίωσε ως ομάδα και αντίπαλο, αφού αντιμετώπισαν σαν τραγωδία το γεγονός ότι έχασαν «από αυτούς» δύο σερί τίτλους. Και για να επιστρέψουν στις κούπες, πήραν τον προπονητή που είχαν «αυτοί»... Ο Χόρχε επομένως, ο οποίος είναι της σχολής Μπιέλσα -δηλαδή κάνω βόλτες 90 λεπτά πέρα-δώθε μπροστά από τον πάγκο χωρίς να βλέπω το ματς- από ένα σημείο κι έπειτα αθωώνεται. Και ειδικά όταν διαβάζεις ή βλέπεις όσα έγιναν ή όσα ειπώθηκαν μετά την ήττα από την Κροατία.
Το να γράφεται και να μη διαψεύδεται ότι οι ποδοσφαιριστές κλείστηκαν σε ένα δωμάτιο και αποφάσισαν να ζητήσουν την άμεση απομάκρυνση του, χωρίς υπερβολή, είναι σκηνικό που δε βλέπεις ούτε στη Football League της Ελλάδας. Το βλέπεις, όμως, στην Αργεντινή των παικτών εξαιρετικά περιορισμένων δυνατοτήτων -όπως είναι αυτοί που βρίσκονται στην αποστολή και παίζουν ακόμη στο πρωτάθλημα της- και των παικτών που είναι εξαιρετικά ακριβοπληρωμένοι χωρίς να το αξίζουν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της κατηγορίας είναι οι Γκονσάλο Ιγκουαΐν και Σέρχιο Αγουέρο. Ο πρώτος, επειδή ξέρει ότι χρωστάει, είναι πολύ χαμηλών τόνων, ο δεύτερος επειδή χρωστάει αλλά δεν το ξέρει, έχει το πιο απύθμενο θράσος που θα μπορούσε να δει κάποιος σε ποδοσφαιριστή.
Το «αφήστε τον να λέει ό,τι θέλει» που είπε για τον προπονητή του, θα έπρεπε να έχει μία και μόνο συνέπεια: Να βρίσκεται ήδη στο αεροπλάνο για Μπουένος Άιρες ο Κουν... Ενας από τους πιο υπερτιμημένους ποδοσφαιριστές των τελευταίων δεκαετιών, περίπτωση παίκτη που δεν έκανε ποτέ απολύτως τίποτα στο Champions League, δεν είχε ποτέ την εξέλιξη που έδειχνε στα χρόνια της Ατλέτικο Μαδρίτης ότι θα μπορούσε να έχει, δεν κατάφερε ποτέ, μα ποτέ, να γίνει καθοριστικός για την εθνική ομάδα. Οι αριθμοί δείχνουν ότι ο Αγουέρο έχει βάλει καμιά 40αριά γκολ για την Αργεντινή αλλά όποιος μπορεί να θυμηθεί έστω ένα σε μεγάλο ματς, κερδίζει δωρεάν αεροπορικά εισιτήρια για να πάει να δει την ομάδα του, όποια κι αν είναι αυτή, τη νέα σεζόν.
Οποιος μπορεί να θυμηθεί δεύτερο μεγάλο γκολ που έβαλε για την Αργεντινή ο Ιγουαΐν, γιατί είχε βάλει εκείνο στο 1-0 επί του Βελγίου στον προημιτελικό του Μουντιάλ 2014, κερδίζει φανέλα της Γιουβέντους. Οποιος μπορεί να θυμηθεί ένα μεγάλο ματς που ο Ντι Μαρία δεν ήταν τραυματίας με μυικό πρόβλημα, έχει καλύτερη μνήμη και από... καμήλα. Οποιος μπορεί να θυμηθεί ένα γκολ του Μέσι σε νοκ-άουτ αγώνα Μουντιάλ είναι φαινόμενο, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει τέτοιο. Οποιος μπορεί να θυμηθεί κάποιο από τα ακριβοπληρωμένα... παιδιά της Αργεντινής να έχει για ένα 90λεπτο σε αγώνα της εθνικής ομάδας του, για ένα 90λεπτο έστω, το μισό από το πάθος που είχε ο άμπαλος Τρόλιο το 1990, θα προταθεί για μάνατζερ αυτού του παίκτη. Γιατί οι μάνατζερ τους, αποκλείεται να θυμηθούν.
Είναι πολύ εύκολο να πέσει όλο το ανάθεμα στον Σαμπάολι, ο οποίος όντως δεν είναι προπονητής για ομάδα επιπέδου και το δείχνει με τις αντιδράσεις του στον πάγκο. Το δείχνει -όπως προαναφέραμε- και με τις επιλογές του για την 11άδα ή την ώρα του αγώνα, αλλά για αυτό δε φταίει ο ίδιος αλλά αυτοί που τον προσέλαβαν. Είναι ο τραγικός πρόεδρος της τραγικής αργεντίνικης ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας; Φταίει αυτός. Είναι κάποιος από τους παίκτες; Φταίει αυτός. Το να μπούμε, βέβαια, στη διαδικασία να πούμε ότι υπάρχει παίκτης που αποφασίζει ακόμη και για το ποιος θα είναι ο προπονητής, είναι συζήτηση καφενειακού επιπέδου. Μπορεί να σταθεί, δηλαδή, γιατί αυτά που γίνονται στην Αργεντινή με το Μουντιάλ σε εξέλιξη, δεν παραπέμπουν σε ομάδα αλλά σε... καφενείο.
Στην Αλμπισελέστε, άλλωστε, είδαμε κάποια στιγμή προπονητή τον επικίνδυνο Τάτα Μαρτίνο, ο οποίος προηγουμένως είχε περάσει και από την Μπαρτσελόνα. Μέσι ή Μασεράνο επομένως; Μάλλον ο Χαβιέρ, γιατί ο Λίο είναι καλό παιδί και δεν κάνει τέτοια πράγματα. Είναι πολύ εύκολο πλέον να λέμε ότι το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει ή ότι για όλα φταίει ο προπονητής, αλλά θα έπρεπε να ήταν το ίδιο εύκολο και το να γίνεται κριτική, όχι φυσικά από εμάς που είμαστε στην Ελλάδα και δεν επηρεάζουμε στο ελάχιστο την οποιαδήποτε εξέλιξη, αλλά από τα αργεντίνικα και γενικά τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ, σε όλους τους σταρ της Αργεντινής ή γενικά του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Οσο εύκολα αποθεώνονται, όσο εύκολα η επιτυχία μιας ομάδας προσωποποιείται, άλλο τόσο εύκολα θα πρέπει να προσωποποιείται και η αποτυχία. Οπως, για παράδειγμα, το 1994, όταν ο αποκλεισμός της Αργεντινής χρεώθηκε στον Μαραντόνα επειδή πιάστηκε ντοπέ. Μυθική σκηνή κι εκείνη -δεν το έχουμε ξαναδεί ποτέ με κανέναν- με τη νοσοκόμα που μπήκε μέσα στο γήπεδο αμέσως μετά το τέλος του Αργεντινή-Νιγηρία για να τον πάρει από το χέρι για αντιντόπινγκ κοντρόλ, σαν να λέει σε όλο τον κόσμο «πάμε να βγεις ντοπέ».
Το ποδόσφαιρο όμως, είπαμε, έχει αλλάξει. Τότε οι ακριβοπληρωμένοι παικταράδες, ήταν ακριβοπληρωμένοι επειδή ήταν παικταράδες. Και γι' αυτό όταν αποκλείονταν ακόμη κι από τον όμιλο, όπως για παράδειγμα το 2002, δεν έβλεπες τον Μπατιστούτα, τον Ζανέτι, τον Βερόν ή τον Αγιάλα να κλείνονται σε δωμάτιο για να αποφασίσουν ότι πρέπει να φύγει ο Μπιέλσα. Κλείνονταν στα δωμάτια τους από ντροπή για την ξεφτίλα τους. Το ποδόσφαιρο, όμως, έχει αλλάξει πλέον...
Πηγή: gazzetta.gr