Γιατί ο απερχόμενος Λουδοβίκος (ο Τσίπρας) θα ποντάρει στην Λάσπη και το Χάος

Η Ελλάδα του μίσους, της μιζέριας και του χάους είναι το μεγάλο «όραμα» της κυβέρνησης της «πρώτη φορά αριστεράς»…

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Έχει πρόβλημα, και σοβαρό ως φαίνεται, ο Αλέξης Τσίπρας. Βλέπει να γίνεται καπνός η περίφημη ευρωπαϊκή καρριέρα του, γιατί όλοι πλέον τον βλέπουν με μπόλικες δόσεις καχυποψίας –ακόμα και ο μεγάλος θαυμαστής του, ο Γάλλος Επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί.

Είναι φανερό σε όλους ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν έχει καμμία δυνατότητα να προσφέρει κάτι θετικό στην πτωτική πορεία της ευρωπαϊκής αριστεράς, σίγουρα δε δεν είναι ο άνθρωπος που θα έδινε νέα πνοή στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.

Τον τελευταίο καιρό τα φώτα της διεθνούς δημοσιότητας απομακρύνονται από τον Αλ.Τσίπρα.

Παράλληλα όμως έρχονται στην επιφάνεια αρκετές αρνητικές πτυχές της διακυβέρνησής του, αλλά και της προσωπικότητάς του.

Εφημερίδες με κύρος και επιρροή επισημαίνουν ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός μετά το πρώτο εξάμηνο κωμωδίας-τραγωδίας τού 2015 υπέγραψε μεν όλα όσα τού υπέβαλαν οι εταίροι-δανειστές μας, πλην όμως στην υπερχρεωμένη και αντιπαραγωγική Ελλάδα τίποτα το ουσιαστικό δεν έγινε από πλευράς διαρθρωτικών και θεσμικών μεταρρυθμίσεων.

Παρά το τέλος έτσι του τρίτου μνημονίου, η Ελλάδα παραμένει μία επισφαλής χώρα η οποία παράλληλα στερείται και οικονομικού δυναμισμού.

Με δεδομένη την δημογραφική της κάμψη και την φυγή πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού σε άλλες χώρες, η Ελλάδα τα προσεχή χρόνια θα έχει αναιμικούς ρυθμούς ανάπτυξης και άρα δυσκολίες εξυπηρέτησης του μεγάλου δημόσιου χρέους της.

Στο πλαίσιο αυτών των εξελίξεων, είναι εμφανής αδυναμία της σημερινής κυβέρνησης να λάβει σοβαρά διαρθρωτικά μέτρα και να εφαρμόσει αποτελεσματικές πολιτικές που θα μπορούσαν να φέρουν ανάπτυξη και απασχόληση.

Κατά συνέπεια, στο μέτρο που οδεύουμε προς την λήξη της θητείας της, τα μόνα «όπλα» που διαθέτει είναι η παραγωγή λάσπης, μίσους και φανατισμού, σε συνδυασμό με παροχές-ψίχουλα και κούφιες υποσχέσεις.

Στο επίπεδο αυτό, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας έχει ένα σοβαρό στρατηγικό πρόβλημα. Είναι αμφίβολο αν με την τακτική του μίσους θα καταφέρει να προσελκύσει ένα μέρος του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ και της αντιμητσοτακικής ΝΔ, που είναι και ο βασικός στόχος του.

Ο πρωθυπουργός, κακά τα ψέμματα, μετά την καλοκαιρινή τραγωδία στο Μάτι βαθειά μέσα του γνωρίζει ότι οι προσεχείς εκλογές χάνονται –κι ας τού λένε το αντίθετο άμεσοι συνεργάτες του.

Προβληματίζεται επίσης και με την πτώση του διεθνούς κύρους του, παρά τις φιλοδυτικές του θέσεις. Πρέπει συνεπώς να κρατήσει πρώτο ρόλο στο εσωτερικό μέτωπο και στον νέο διπολισμό που ήδη είναι ορατός. Η επιλογή αυτή είναι διέξοδος αλλά και προτεραιότητα, στην παρούσα φάση.

Είναι, όμως, και το μόνο μέσον που μπορεί να αποτρέψει την πλήρη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ μετά από μία εκλογική ήττα. Αφού λοιπόν δεν θα κερδίσει αυτός την επόμενη αναμέτρηση, στόχος του Τσίπρα είναι να μην την κερδίσει κανείς.

Είναι συνεπώς απαραίτητη η ναρκοθέτηση της συνέχειας μετά την δική του ήττα, ώστε ο βίος της προσεχούς κυβέρνησης να είναι αβίωτος. Θα προκληθούν έτσι νέες εκλογές και σύντομα επιστροφή στην εξουσία –όπου θα υπάρχουν ακόμη «δικά μας παιδιά».

Υπό αυτές τις συνθήκες, ο Τσίπρας, ως νέος Λουδοβίκος, θα παίξει το χαρτί του χάους.

Για να μπορέσει να αποδείξει ότι μετά από αυτόν έρχεται ο κατακλυσμός. Ας μην ξεχνά, όμως, ότι στην βάση αυτής της λογικής ένας Λουδοβίκος δεν έχασε μόνον τα αυγά και τα καλάθια, αλλά και το κεφάλι του.