10 συμβουλές για την ανατροφή παιδιών και εφήβων, σύμφωνα με ειδικό ψυχολογίας

Τα σημερινά παιδιά δεν είναι σαν τα παιδιά του παρελθόντος. Οι γονείς συχνά δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν ορισμένες καταστάσεις και έχουν αμφιβολίες για το αν αυτό που κάνουν είναι σωστό ή λάθος. Σε αυτές τις πληροφορίες, η Patricia Gutiérrez Albaladejo, κλινική ψυχολόγος και συγγραφέας του βιβλίου Descubre (tus) valores: guía práctica para educar y proteger, απαντά σε ορισμένες από τις ερωτήσεις που θέτουν συχνότερα οι γονείς σε σχέση με την εκπαίδευση των παιδιών τους στις μέρες μας.

Προτού δώσουμε συμβουλές, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι τα σημερινά παιδιά, οι νέοι και οι έφηβοι δεν είναι όπως εκείνα του παρελθόντος. «Από γενιά σε γενιά έχουμε την ανάγκη να νιώθουμε ότι είμαστε διαφορετικοί από τους προκατόχους μας, ότι αυτό που ζούμε είναι μοναδικό, ότι η πραγματικότητά μας ως οικογένεια είναι πιο δύσκολη ή ότι οι γιοι και οι κόρες μας είναι σίγουρα ξεχωριστοί, αλλά η αλήθεια είναι ότι όλες οι γενιές (συμπεριλαμβανομένης της σημερινής) έχουν να αντιμετωπίσουν μεγάλες προκλήσεις και αυτό μας κάνει μοναδικούς», λέει ο ειδικός στην ψυχολογία.

Μεταξύ των κυριότερων προκλήσεων που αντιμετωπίζουν οι γονείς και τα παιδιά, «ίσως η πιο σημαντική και επιδραστική είναι αυτή της συνδεσιμότητας και της χρήσης των νέων τεχνολογιών, συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών δικτύων». Αυτή η νέα πραγματικότητα, σύμφωνα με τον εμπειρογνώμονα, «αναγκάζει τις οικογένειες να εφαρμόσουν νέους πόρους και δυνατότητες».

Ο αντίκτυπος αυτής της πραγματικότητας δεν αφορά όμως μόνο τη λήψη αποφάσεων σχετικά με τη χρήση των οθονών εντός και εκτός κάθε οικογενειακής μονάδας, αλλά υπερβαίνει αυτό, καθώς «βλέπουμε τον αντίκτυπο που έχει αυτή η συνδεσιμότητα στα παιδιά μας».

Οι νέες τεχνολογίες, μεταξύ άλλων επιπτώσεων, «έχουν μεταμορφώσει την ανοχή των παιδιών στους χρόνους αναμονής, έχουν αλλάξει τη διαχείριση των παρορμήσεων και την ανοχή στην απογοήτευση». Αυτά, επισημαίνει, «είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά που οι σημερινοί γονείς πρέπει να ξέρουν να διαχειρίζονται». Ένα παράδειγμα αυτής της έλλειψης προσοχής είναι η παρακολούθηση σειρών μέσω των διαφόρων ψηφιακών πλατφορμών.

«Οι προηγούμενες γενιές έπρεπε να περιμένουν μια εβδομάδα ή και περισσότερο για να απολαύσουν τη συνέχεια της ιστορίας, των χαρακτήρων και της πλοκής. Τώρα τα παιδιά και οι νέοι μας καταναλώνουν τα επεισόδια χωρίς διαφημίσεις ή χρόνους αναμονής». Αυτή η πραγματικότητα, λυπάται, «τους κάνει να χρειάζονται ένα υψηλότερο επίπεδο διέγερσης από τις προηγούμενες γενιές για να μην "πέσουν" στην τρομερή πλήξη». Και αυτό πρέπει να μάθουν να το διαχειρίζονται, τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά.

Τα κύρια προβλήματα των παιδιών σήμερα (έλλειψη κοινωνικότητας)
«Η υπερπληροφόρηση ή η παραπληροφόρηση, τα κοινωνικά δίκτυα, τα βιντεοπαιχνίδια, οι εικονικές σχέσεις και η ανεξέλεγκτη και ασυνόδευτη συνδεσιμότητα» είναι τα κύρια προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα παιδιά και οι νέοι, σύμφωνα με τον Gutiérrez.

Αυτή η πραγματικότητα «μπορεί να εμποδίσει τους γιους και τις κόρες μας να μεγαλώσουν αναπτύσσοντας παράλληλα τις κοινωνικές τους δεξιότητες, να οικοδομήσουν συναισθηματικές και στενές σχέσεις με τους συνομηλίκους τους, να αποκτήσουν δεξιότητες λήψης αποφάσεων, να αναπτύξουν ανοχή στην απογοήτευση, καθώς και συναισθηματική διαχείριση μπροστά σε αντιξοότητες ή απαιτήσεις του πλαισίου». Οι εικονικές δομές «δυσχεραίνουν την εκπαίδευση του βασικού πακέτου δεξιοτήτων που μας επιτρέπουν να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις της ζωής σε κάθε στάδιο της ανάπτυξης».

Όλα αυτά καθιστούν τα σημερινά παιδιά και τους νέους πιο ιδιότροπα. Στην κλινική πρακτική, ο ειδικός βλέπει συνεχώς περιπτώσεις γονέων που εκφράζουν ανησυχίες όπως: «Ανησυχώ ότι δεν έχουν την ικανότητα να αναβάλλουν τις ανταμοιβές», «Ανησυχώ για την ανάγκη τους να επιτύχουν και να αποκτήσουν από την αμεσότητα και ότι δεν εκτιμούν το οικονομικό, συναισθηματικό ή σχεδιαστικό κόστος...», «Ανησυχώ ότι δεν μετρούν ή δεν εκτιμούν τις προσπάθειες για την επίτευξη των στόχων που έχουν τεθεί». Κατά τη γνώμη του Gutiérrez, αυτές οι ανησυχίες αποτελούν τη βάση πολλών από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι γονείς.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

Προτού αναζητήσουμε λύσεις σε αυτά τα προβλήματα, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας μια σημαντική πτυχή και αυτή είναι ότι, όπως μας υπενθυμίζει ο ειδικός, «οι οικογένειες, οι ενήλικες που αποτελούν εκπαιδευτικούς και συναισθηματικούς αναφερόμενους, δεν είναι ξένοι προς αυτή την πραγματικότητα που βιώνουν τα παιδιά και οι νέοι μας».

Εμείς οι ενήλικες «δίνουμε συνεχώς καθημερινά παραδείγματα της ανάγκης μας για άμεσες απαντήσεις (αναζητήσεις στο Google, GPS για να πάμε σε γνωστά μέρη, κοινωνικά δίκτυα που είναι περισσότερο προσκολλημένα στη γενιά των ενηλίκων - WhatsApp...) και στη συνέχεια τους ζητάμε να έχουν μια ώριμη ανταπόκριση στις τεχνολογικές απαιτήσεις, όταν ίσως είμαστε οι πρώτοι που κάνουμε κατάχρηση της συνδεσιμότητας και των οθονών». Είναι σημαντικό να ξεκινήσουμε από εδώ για να προχωρήσουμε μπροστά.

Όπως επισημαίνει, «η ευθύνη μας είναι να κάνουμε έναν βαθύ προβληματισμό σχετικά με τη χρήση της τεχνολογίας και από εκεί και πέρα να δημιουργήσουμε έναν χώρο στην οικογένεια για να μοιραζόμαστε, να δημιουργούμε, να ονειρευόμαστε μαζί». Χωρίς αυτή την προηγούμενη ανάλυση, προσθέτει, «είναι δύσκολο να αλλάξουμε τις δομές».

Έτσι, η πρώτη της συμβουλή είναι να «αποστασιοποιηθούμε από τη δυσπροσαρμοσμένη πραγματικότητά μας, προκειμένου να γίνουμε πρότυπο προσαρμογής για τα παιδιά μας». Μόλις επιτευχθεί αυτός ο στόχος, το επόμενο βήμα είναι να βρείτε έναν τρόπο να επανασυνδεθείτε με τα παιδιά σας. Για να το κάνετε αυτό, η ειδικός προτείνει να αναζητήσετε κοινές αξίες: «Προσδιορίστε ποιες αξίες σας καθορίζουν ως οικογένεια και επιλέξτε αυτές που σας καθοδηγούν στη λήψη αποφάσεων».

Αν το πετύχετε αυτό, «δεν θα χρειάζεστε εξωτερικά ερεθίσματα για να είστε και να κάνετε. Αυτός ο στόχος θα ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα και τις οικογενειακές δραστηριότητες».

Πρόληψη της χρήσης οθόνης

Για να μην αισθάνονται οι γιοι και οι κόρες μας απομονωμένοι και μοναχικοί και γι' αυτό καταφεύγουν στις οθόνες, «πρέπει να γνωρίζουν και να αισθάνονται ότι ανήκουν σε ένα μεγαλύτερο σύστημα από το δικό τους: την οικογένεια. Όταν αισθάνονται σημαντικά μέσα στην οικογενειακή μονάδα, επειδή τα ακούνε, τα συνοδεύουν, τα φροντίζουν... αποκτούν εσωτερική ασφάλεια και υγιή αυτοεκτίμηση, όντας σε θέση να αντιμετωπίσουν τις κοινωνικές προκλήσεις που θα έχουν σε κάθε στάδιο και κύκλο ζωής, θα μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις ακαδημαϊκές απαιτήσεις με θετικό τρόπο, θα αποκτήσουν συναισθηματική ωριμότητα... όλα αυτά επειδή η οικογένειά τους τους δίνει ορατότητα και ένα προσαρμοστικό και υγιές μοντέλο».

Υπό αυτή την έννοια, είναι σημαντικό να τονιστεί η θετική αξία της συνδεσιμότητας και των οθονών. «Οι οικογένειες δεν πρέπει να αρνούνται αυτή την πραγματικότητα, γι' αυτό πρέπει να συνοδεύουμε τους γιους και τις κόρες μας στην υπεύθυνη χρήση της τεχνολογίας και να τους κάνουμε να τη βλέπουν ως "μέσο για να».

Συμπεριφορές προς αποφυγή στο σπίτι

Το άγχος, η εργασία, η δουλειά, το σχολείο, τα ωράρια... Όλοι αυτοί οι παράγοντες επηρεάζουν τα συναισθήματά μας απέναντι στους άλλους και «μπορεί να οδηγήσουν σε συμπεριφορές με τα παιδιά μας που δεν είναι οι σωστές». Σε αυτές τις περιπτώσεις, η ψυχολόγος συνιστά «πριν πάρουμε μια απόφαση και ακόμη και πριν αλληλεπιδράσουμε μαζί τους», όταν βρισκόμαστε σε μια στιγμή κούρασης, θυμού ή κάτι παρόμοιο, «να θυμόμαστε τις αξίες που έχουμε επιλέξει, γιατί είναι σημαντικές για εσάς και γιατί θέλετε να τις μάθουν τα παιδιά σας».

Αν εκείνη τη στιγμή «αισθάνεστε ότι τα αρνητικά φορτισμένα συναισθήματα σας εμποδίζουν να διατηρήσετε αυτή την απόσταση, πάρτε λίγο χρόνο, αναβάλλετε την αλληλεπίδραση όσο το δυνατόν περισσότερο, ώστε να μην είναι αρνητική και μη εποικοδομητική», συνιστά.

Σε κάθε περίπτωση, είναι θεμελιώδους σημασίας, «η αποφυγή λεκτικοποιήσεων με συναισθηματική σκληρότητα, όπως απειλές ή/και φωνές, θα σας κάνει να νιώσετε πιο εσωτερικά συμβατοί, πιο ικανοποιημένοι, πιο ασφαλείς και φυσικά θα αποτελέσετε θετικό πρότυπο για τα παιδιά σας».

10 συμβουλές για τους γονείς ώστε να βελτιώσουν τη σχέση τους με τα παιδιά τους.
Προσδιορίστε, επιλέξτε και οικοδομήστε το οικογενειακό σύστημα αξιών. Αυτό θα αποτελέσει τον οδηγό δράσης για την αντιμετώπιση των παιδιών, τη ρύθμιση των συναισθημάτων και της συμπεριφοράς τους.
Να ακούμε ενεργά τα παιδιά μας. "Τα παιδιά πρέπει να γνωρίζουν ότι πάντα τους φροντίζουμε, ανεξάρτητα από την ηλικία τους (συμπεριλαμβανομένων των εφήβων και των νεαρών ενηλίκων).
Να τα συνοδεύουμε στις στιγμές και τις ανάγκες τους. " Μην τους υπαγορεύετε τι "πρέπει" να κάνουν, αφήστε το παιδί σας να εξηγήσει τι χρειάζεται και αν είναι κατάλληλο, προχωρήστε και δώστε τους τη δυνατότητα να πάρουν αποφάσεις.
Ζητήστε τη γνώμη τους όποτε είναι δυνατόν, προσαρμόζοντας την ηλικία, τις συνθήκες και την πραγματικότητα της οικογένειας. Στην καθημερινή ζωή έχουμε μεγάλες ευκαιρίες για να συμμετέχουν ενεργά στην οικοδόμηση της οικογένειας.
Δημιουργήστε κοινές δομές ελεύθερου χρόνου. "Είναι σημαντικό να διασκεδάζουμε με τους γιους και τις κόρες μας, προσαρμοζόμενοι στην ηλικία και το επίπεδο ωριμότητάς τους, τόσο μέσα στην οικογένεια όσο και εκτός σπιτιού".
Προώθηση των κοινωνικών και συναισθηματικών σχέσεων με τους συνομηλίκους τους, "προσκαλούν τους φίλους τους στο σπίτι (1, 2 ή 3), αυτό τους επιτρέπει να σχετίζονται με φίλους στο οικογενειακό τους πλαίσιο επιτρέποντάς τους να αισθάνονται ικανοί και ενεργοί".
Δώστε τους ευθύνες για την αυτοφροντίδα και την οικογενειακή φροντίδα. «Θα πρέπει να αισθάνονται ότι αποτελούν ενεργό και σημαντικό μέρος της φροντίδας του εαυτού τους, καθώς και των υπόλοιπων μελών της οικογενειακής μονάδας».
Προσκαλέστε τα να δοκιμάσουν νέες δραστηριότητες και «αναγκάστε» τα να ανακαλύψουν το άγνωστο. Αυτό «ενισχύει την ικανότητά τους για προσαρμογή και εσωτερική ασφάλεια».
Βάλτε τα να αναπτύξουν συναισθηματική διαχείριση μέσω της συναισθηματικής γλώσσας. «Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε χαρακτήρες ταινιών για να μιλήσετε για καταστάσεις, προκλήσεις, συναισθήματα... η τριγωνοποίηση με τους πρωταγωνιστές των ταινιών (προσαρμόζοντας την ηλικία και τα χαρακτηριστικά του παιδιού) διευκολύνει την ονομασία των συναισθημάτων».
Εμβαθύνει στη βελτίωση της διεκδικητικής επικοινωνίας. Δείξτε το προσαρμοσμένο στο παιδί σας μοντέλο έκφρασης των αναγκών από το μήνυμα "Εγώ". Η χρήση εκφράσεων όπως «όταν κάνεις .... αισθάνομαι..., θα ήθελα την επόμενη φορά...», είναι μια μορφή διεκδικητικής επικοινωνίας που αποτρέπει τις συγκρούσεις και δημιουργεί εσωτερική ασφάλεια.
ourlife.gr