Image
Τρίτη 02 Ιουνίου 2020 20:15 Ελλάδα
 

Δεν μπορώ να αναπνεύσω, Κυρ-Παντελή, μ’ ακούς; Πνίγομαι!


Χρώμα δέρματος (μια απλή διαφορετικότητα). Φύλο (μια όχι και τόσο έντονη διαφορετικότητα όσο μας έχει περαστεί). Εθνικότητα-φυλή (μια τυχαία διαφορετικότητα). Εξωτερική εμφάνιση (μια όμορφη διαφορετικότητα). Οικονομική κατάσταση (μια φτιαχτή αισχρή διαφορετικότητα). Σεξουαλικός προσανατολισμός (μια πολύχρωμη διαφορετικότητα). Νοημοσύνες (μια απαραίτητη διαφορετικότητα).

Δεν ξέρω αν έχουν τέλος οι διαφορετικότητες των ανθρώπων. Και δεν ξέρω αν θα έπρεπε να έχουν. Εμένα μου αρέσει που δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Εμένα μου φαντάζει απαραίτητο να διαφέρουμε μεταξύ μας. Εμένα μου μοιάζει χρήσιμο χαρακτηριστικό η ποικιλία. Εμένα μου φαίνεται αδιανόητος λόγος απόρριψης κάποιου οποιοσδήποτε από τους παραπάνω κι άλλοι τόσοι. Πώς να το πω, δεν το χωράει το μυαλό μου σαν φαινόμενο. Σε βαθμό που ενώ καθώς γράφω αυτές τις γραμμές έχω κατακλυστεί από οργή δεν υπάρχει τρόπος αρκετός για να την εκφράσω. Και μοιάζω παγωμένη απέναντι σε συναισθήματα που απλώς με ξεπερνούν.

Δεν ξέρω αν έχουν τέλος οι διαφορετικότητες των ανθρώπων. Εκείνο που διαπιστώνω όμως μέρα με τη μέρα είναι πως δεν έχουν τέλος τα ψυχολογικά μας προβλήματα. Η μισαλλοδοξία, η απληστία, το καθαρό τυφλό μίσος, η απαιδευσία ψυχής και πνεύματος, ο φόβος, η άγνοια, η απληστία, η δουλοπρέπεια, τα συμπλέγματα. Δεν το παίζω ανώτερη. Μας έχει κατασπαράξει το αδηφάγο τέρας των κατώτερων ενστίκτων μας κι έτσι η ανάγκη μας για ανωτερότητα μας έχει καταστήσει το πιο επικίνδυνο είδος πάνω στη Γη.  Δηλώνω απλώς εμβρόντητη κι αυτό με παραλύει. Δηλώνω ακραία εξοργισμένη κι αυτό με τρομάζει. Δηλώνω αποπροσανατολισμένη κι αυτό με φρενάρει.

Προσπαθώ να μη μισώ όσους μισούν. Πολλές φορές όμως είναι αναπόφευκτη τούτη η παγίδα ακριβώς επειδή είμαι κι εγώ άνθρωπος κι η οργή δεν απέχει πολύ από το να μυρίσει μίσος κάθε φορά που αγγίζει τα άκρα. Όταν για παράδειγμα στέκεσαι σοκαρισμένος μέχρι το τελευταίο σου κύτταρο μπροστά σε μία από τις πολλές εικόνες αστυνομικής ρατσιστικής βίας προσπαθώντας να συνειδητοποιήσεις ότι όντως αυτό το οποίο βλέπεις είναι ένας “άνθρωπος” να πατάει στην κυριολεξία κάτω έναν άλλον άνθρωπο μέχρι θανάτου λόγω διαφορετικής απόχρωσης δέρματος αισθάνεσαι πως εκείνη τη στιγμή θα ήσουν ικανός για το χειρότερο προκειμένου να σταματήσεις επιτέλους το χείριστο.

Και συνειδητοποιείς πως όσες εικόνες αντιδραστικής έξαψης, καταστροφής, οργής, φωτιάς κι αν δεις ή ζήσεις απέναντι σε αυτά τα εγκλήματα θα τις θεωρήσεις πλέον αν όχι απαραίτητες τουλάχιστον φυσικά επακόλουθα μιας τραγικής πραγματικότητας όπου η μισή ανθρωπότητα έχει υποχρεώσει σε πόλεμο την άλλη μισή για λόγους ισοπεδωτικά ηλίθιους. Ηλίθιους, ναι. Τόσο ηλίθιους που ακόμη και μια αμοιβάδα στη θέση μας θα ήταν ικανή να καταλάβει πως δεν είναι λόγος μίσους το χρώμα δέρματος ή οποιαδήποτε άλλη διαφορετικότητά μας. Αν δεν είχε καταντήσει εξωφρενικό ως φαινόμενο κι είχε απλώς μείνει σε θεωρητικό επίπεδο υποστήριξης κάποιων αλλοπαρμένων θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως και γελοίο. Δεν είναι όμως. Είναι γεγονός κι είναι ξεκάθαρα εγκληματικό.

Διανύουμε μετά κόπων και βασάνων το 2020 όπου οι μηχανές οι οποίες αποτελούν δημιουργήματά μας φαίνονται να εξελίσσονται πολύ γρηγορότερα από εμάς. Η χαμέρπεια ορισμένων ανθρωποειδών εκεί έξω έχει φτάσει σε τόσο επικίνδυνο σημείο που πλέον ακόμη κι οι πιο ειρηνιστές εξ ημών παραβλέπουμε με συνοπτικές διαδικασίες την ανάγκη μας να αναδείξουμε τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά του καθενός. Ναι, θεωρούμε πως κάποιοι απλώς δεν είχαν την ευκαιρία να τα καλλιεργήσουν. Αναγκαζόμαστε να καταλήξουμε, όμως, στο ότι μάλλον η φιλοδοξία ανάδειξής τους είναι τουλάχιστον χρονοβόρα αν όχι ουτοπική για κάτι ήδη διαμορφωμένο. Να πώς ακόμη κι ο πιο φιλειρηνιστής άνθρωπος καταλήγει να αποζητά την οργισμένη εξέγερση. Δεν το κρύβω πως συγκινούμαι όταν πέφτω πάνω σε εικόνες αλληλεγγύης κάθε είδους. Ακόμη πιο πολύ όταν πέφτω πάνω σε εικόνες αλληλεγγύης μεταξύ μελών αντίπαλων (εντός ή εκτός εισαγωγικών) στρατοπέδων. Παρ’ όλα αυτά η ιστορία μας δείχνει πως πρόκειται μάλλον είτε για εξαιρέσεις είτε για λιγότερο καθοριστικές στο υπάρχον πραγματικότητες. Στο τέλος ο αδίστακτος θα το κάνει το κακό όσο εσύ αγκαλιάζεσαι γιατί όποιος δε θέλει να παραδειγματιστεί δεν παραδειγματίζεται.

Πριν φτάσεις στην τακτική “βία στη βία” συνήθως -ή έτσι θα έπρεπε- έχεις εξαντλήσει κάθε άλλη δυνατή προσέγγιση αλλαγής προηγουμένως. Όσο αποτυγχάνεις όμως κι ενδυναμώνεται η άλλη πλευρά θεριεύοντας μέσα από τη βία που τη θρέφει τότε καλείσαι να πάρεις μια απόφαση έστω ενστικτώδη επαρκούς υπεράσπισης των κεκτημένων σου. Όταν η βία αντιμετωπίζεται μόνο με βία, λοιπόν, τότε η επίθεσή σου δυστυχώς είναι επιβεβλημένη κι αναπόφευκτη. Είναι επίθεση αμυντική. Κι η οργή σου όσο κι αν λυπάμαι που το παραδέχομαι είναι τουλάχιστον αιτιολογημένη για να μην πω δικαιολογημένη.

Ξέρεις πόσοι άνθρωποι εκεί έξω έχουν χάσει την πολύτιμη ζωή τους επειδή δε γέμιζαν το μάτι κάποιου προβληματικού μυαλού; Να σε σκοτώνουν από τη μία στιγμή στην άλλη γιατί έτσι. Γιατί είναι το δέρμα σου σκούρο. Γιατί είσαι γυναίκα. Γιατί είσαι ομοφυλόφιλος, αμφιφυλόφιλος, τρανς. Γιατί είσαι πολύ κάτι για τα γούστα κάποιου ή λιγότερο κάτι από τα γούστα κάποιου άλλου. Να σε σκοτώνουν από τη μια στιγμή στην άλλη γιατί έτσι. Γιατί τόλμησες να υπάρξεις. Γιατί μπορούσαν. Γιατί εκείνοι ήταν οι άρρωστοι αλλά την πλήρωσες εσύ. Γιατί εκείνοι είναι οι καρκίνοι του πλανήτη  αλλά αφαιρέθηκες εσύ από αυτόν. Γιατί κάποιοι λένε πως δεν είναι δίκαιη η ζωή για να δικαιολογήσουν το ότι εμείς δεν είμαστε άξιοι της δικαιοσύνης της.

Πες μου, εσύ μπορείς να αναπνεύσεις σε έναν κόσμο σαν αυτόν;  Αναπνέεις μέσα σε αυτήν την μπόχα της απ-ανθρωπίλας που ‘χει ποτίσει το πετσί μας; Πώς σου φάνηκε όταν ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον Ζακ; Ήσουν από αυτούς οι οποίοι σκέφτηκαν πως ήταν ένα πρεζάκι που μπήκε να κλέψει –θαρρείς κι αυτό αρκεί για να δολοφονήσει ένας νοικοκύρης- κι ας αποδείχτηκε πως τελικά αλλιώς είχαν τα πράγματα στην ιστορία; Πώς ένιωσες όταν βίασαν και σκότωσαν την Ελένη; Ήσουν από αυτούς που σκέφτηκαν πως προκαλούσε και πήγαινε γυρεύοντας; Πώς ένιωσες όταν βρήκαν νεκρό τον Βαγγέλη; Ήσουν από αυτούς που σκέφτηκαν πως ήταν αναμενόμενο εφόσον ήταν πολύ μαλθακός απέναντι στους άντρες που τον κακοποιούσαν; Πώς ένιωσες όταν έμαθες ότι σκοτώθηκε ο Παύλος; Ήσουν από αυτούς που σκέφτηκαν πως ξεβρόμισε ο τόπος από τους λεχρίτες ή πως θα προκάλεσε κι αυτός; Πώς ένιωσες όταν σκοτώθηκε ο Αλέξης; Ήσουν από εκείνους που σκέφτηκαν ότι δεν είχε καμιά δουλειά εκεί παιδί πράγμα καταλήγοντας στο ότι ήταν μπαχαλάκης; Πώς ένιωσες όταν δολοφονήθηκε ο Νίκος Σακελλίων κι οι δολοφόνοι του έμειναν ατιμώρητοι επειδή ήταν μπάτσοι; Ήσουν από αυτούς που σκέφτηκαν πως δε γίνεται να παραποίησαν τα στοιχεία κοτζάμ αστυνομικοί; Πώς ένιωσες όταν ξεσπίτωσαν βίαια οικογένειες προσφύγων από καταλήψεις; Ήσουν από αυτούς που σκέφτηκαν πως δεν είχαν δικαίωμα να μένουν εκεί μέσα; Πώς νιώθεις κάθε φορά που ένα καινούργιο περιστατικό αστυνομικής και κρατικής βίας έρχεται στην επιφάνεια; Είσαι από αυτούς που πιστεύουν πως οι μπάτσοι κάνουν απλώς τη δουλειά τους απέναντι στους ταραξίες;

Πώς ένιωσες όταν είδες τον George Floyd κάτω από το γόνατο του δολοφόνου του να παρακαλάει για την ίδια του τη ζωή; Πώς ένιωσες όταν άκουσες το τελευταίο του “I can’t breathe (δεν μπορώ να αναπνεύσω)” πριν ξεψυχήσει στην άσφαλτο επειδή ήταν μαύρος; Πώς νιώθεις άνθρωπε σε αυτόν τον σκατόκοσμο, πες μου επιτέλους; Τι σκέφτεσαι; Πώς τα ανέχεσαι όλα αυτά, πώς μπορείς κι εθελοτυφλείς; Κι ύστερα γυρνάς στο σπιτάκι σου, κοιτάς τη δουλίτσα σου, ασχολείσαι με τα του οίκου σου, βλέπεις την τηλεορασούλα σου, ξαπλώνεις στο καναπεδάκι σου, ξαναπάς στη δουλίτσα σου, ξαναγυρνάς στο σπιτάκι σου. Κι η ζωούλα σου συνεχίζεται γιατί δεν προκαλείς, δε διεκδικείς, δεν ασχολείσαι, δεν ακούς, δε βλέπεις, δε μιλάς, δε σε νοιάζει, δε χώνεις τη μύτη σου σε ξένες υποθέσεις, δε σε αφορά, δεν μπλέκεσαι, δεν ξέρεις- δεν απαντάς, δε διαταράσσεις την τάξη. Κάνεις απλώς την προσευχούλα σου και πιστεύεις στον δίκαιο Θεό σου εναποθέτοντας ευθυνόφοβε γι’ ακόμη μια φορά τις ελπίδες σου αλλού ακριβώς επειδή εσύ δεν είσαι ικανός στο ελάχιστο να παλέψεις στο τώρα σου για τη δικαιοσύνη. Μικρέ ανάξιε βολεμένε παρτάκια, εσύ που κάνεις πως δε βλέπεις, σου εύχομαι να μη σου τύχει ποτέ να χάσεις άνθρωπο ή οποιοδήποτε κεκτημένο της ζωούλας σου από κάποιον από όλους τους λόγους που δεν πολεμάς.

Σου εύχομαι να μη δεις ποτέ το παιδί σου θύμα bullying επειδή δεν ήταν αρκετά νταής, να μη βρεις ποτέ την κόρη σου κακοποιημένη επειδή “προκαλούσε”, να μη σε πετάξουν ποτέ έξω από το σπίτι σου λόγω της οικονομικής σου κατάστασης επειδή δε θα έχεις πια το δικαίωμα να μένεις εκεί, να μη βρεις ποτέ το παιδί σου ξυλοκοπημένο επειδή είναι ομοφυλόφιλο, να μη μαχαιρώσουν ποτέ τον γιο σου τα φασιστοειδή επειδή δεν ήταν ένας από αυτούς, να μην εξοστρακιστεί ποτέ σφαίρα μπάτσου στην καρδιά του έφηβου παιδιού σου επειδή αυτό δεν είχε καμιά δουλειά να βρίσκεται εκεί, να μην οδηγήσουν στην αυτοκτονία την κόρη σου όσοι την κοροϊδεύουν για τα κιλά της. Και δεν έχουν τελειωμό τα δεινά που δε σου εύχομαι. Κι ας είσαι από αυτούς που συμβάλλουν στην ύπαρξή τους. Την αξιοπρέπειά σου την έχασες ήδη όταν αποφάσισες να ταυτίσεις τη βόλεψή σου με την επιβίωσή σου για να δικαιολογήσεις τον φόβο ή την αδιαφορία σου. Σου εύχομαι να είναι το μόνο χαμένο στη ζωή σου. Γιατί αν έχανες παιδί, σύντροφο, συγγενή κι έφταιγαν γι’ αυτό όλα όσα τώρα κάνεις πως δε βλέπεις τότε τίποτε δε θα σου ήταν αρκετό για να επανορθώσεις το πόσο λίγος στέκεσαι.

Δεν μπορώ να αναπνεύσω, Κυρ-Παντελή, μ’ ακούς; Πνίγομαι! Τους φασίστες τους βλέπω και πάντα θα τους πολεμάω όπου σταθώ κι όπου βρεθώ. Εσύ όμως με τρομάζεις πιο πολύ κυρ-Παντελή. Εσύ με τρομάζεις γιατί είσαι παντού χωρίς να σε ξέρω. Εσύ μπορεί να βρίσκεσαι στο σπίτι κάποιου αγαπημένου μου. Εσύ μπορεί να είσαι κάποιος που αγαπώ. Εσύ μπορεί να μένεις σπίτι μου. Εσύ κυρ-Παντελή μπορεί να κρύβεσαι ακόμη και μέσα μου. Δεν μπορώ να αναπνεύσω κυρ-Παντελή, μ’ ακούς; Πνίγομαι! Γι’ αυτό και θα σε ξεριζώσω. 

.koutipandoras.

Έλλη Πράντζου

madata.gr
Κάντε Like το daypress.gr