Image
Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013 02:11 Αφιερώματα
 

Η Επανάσταση στου Γουδή




Μετά τον ταπεινωτικό πόλεμο του 1897 η χώρα είχε μπει στη δίνη μιας περιπέτειας που δύσκολα, όπως έδειχναν τα πράγματα, θα έβγαινε αλώβητη. Και πολύ περισσότερο ήταν απίθανο τα επόμενα χρόνια να ανακτήσει την εθνική της αξιοπρέπεια. Τη λύση μερικά χρόνια αργότερα κλήθηκε να δώσει ένας ανερχόμενος αστέρας της πολιτικής ζωής, ο κρητικός Ελευθέριος Βενιζέλος. Ήταν 23 Δεκεμβρίου του 1909-μετά το κίνημα στο Γουδί- όταν ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος» κάλεσε τον Βενιζέλο να αναλάβει πολιτικός του σύμβουλος.

Η πρόταση να προσκληθεί ο Βενιζέλος στην Αθήνα έγινε από τον αξιωματικό Παμίκο Ζυμβρακάκη όταν ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος που είχε προχωρήσει στο Κίνημα στο Γουδί αναζητούσε την πολιτική εκείνη λύση που δε θα ήταν από τον παλιό και φθαρμένο πολιτικό κόσμο. Η πρόταση έγινε δεκτή και υλοποιήθηκε δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Ο Βενιζέλος όπως δήλωσε τότε δεν μπορούσε να αρνηθεί αυτό το κάλεσμα και πήρε το πλοίο για να φτάσει στην Αθήνα στις 29 Δεκεμβρίου 1909. Από τότε μια καινούργια εποχή ξημέρωσε για την Ελλάδα.

Τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα ως τότε. Το κλίμα της ηττοπάθειας και της άσχημης διάθεσης των Ελλήνων μετά τη νίκη των Τούρκων το 1897 έγιναν ακόμη χειρότερα μετά και από την επιβολή της Επιτροπής του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, η οποία θα επιστατούσε στην καταβολή της πολεμικής αποζημίωσης στην Τουρκία, καθώς και στη διευθέτηση του συνολικού δημόσιου χρέους, αποτέλεσμα της πτώχευσης της χώρας το 1893.

Η χώρα πορεύτηκε ως το 1909 χωρίς να συμβαίνουν σπουδαία πράγματα. Η εσωστρέφεια και ο πεσιμισμός χαρακτήριζαν την πολιτική και κοινωνική ζωή. Στην εξουσία εναλλάσσονταν δύο κόμματα: το τρικουπικό με αρχηγό το Γεώργιο Θεοτόκη και το δηλιγιαννικό με αρχηγό τον ίδιο το Θεόδωρο Δηλιγιάννη και, μετά τη δολοφονία του το 1905, τους διαδόχους του, Δημήτριο Ράλλη και Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, ηγέτες δύο διαφορετικών κομμάτων, καταγόμενων όμως από το δηλιγιαννικό κόμμα. Τίποτα το αξιοσημείωτο δεν έγινε όλα αυτά τα χρόνια εκτός από τις κάποιες ανορθωτικές, κυρίως στον οικονομικό τομέα, προσπάθειες των κυβερνήσεων Θεοτόκη. Η χώρα βρισκόταν σε πλήρη ανυποληψία. Και η αυξανόμενη οικονομική κρίση και η δυσπραγία κοινωνικών ομάδων, η συνεχής αποκάλυψη των αδυναμιών του παλιού πολιτικού κατεστημένου προκαλούν εντεινόμενη δυσαρέσκεια και δημιουργούν συνθήκες για την ανάπτυξη αντίδρασης.

ΤΟ ΚΥΡΟΣ

Ένα χρόνο πριν το κίνημα στο Γουδί , το 1908 η αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης στη διακήρυξη εκ μέρους των Κρητών της Ένωσης με την Ελλάδα , δηλαδή η αποδοχή της διατήρησης της Κρήτης υπό την τουρκική επικυριαρχία, προτάσσοντας την πάση θυσία αποφυγή ελληνοτουρκικού πολέμου και υπακούοντας στην επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων, έπληξε για άλλη μια φορά το κύρος του βασιλιά και του περιβάλλοντός του, ως προς την ικανότητά τους στη διαχείριση των εθνικών θεμάτων.

Στο χώρο των Ελλήνων αξιωματικών κυριαρχούσε αίσθημα ταπείνωσης και μειονεξίας, καταγόμενο από την ήττα του '97 και διαιωνιζόμενο από την "άψογον", όπως ειρωνικά ονομάστηκε, στάση της Ελλάδας στις σχέσεις με την Τουρκία, ειδικά με αφορμή την διακήρυξη της Ένωσης της Κρήτης. Ταυτόχρονα, καθολική είναι η δυσαρέσκεια απέναντι στον πολιτικό κόσμο, υπεύθυνο για την ανεπάρκεια του εξοπλισμού του στρατού, την εν γένει κακή κατάστασή του. Το κλίμα αναστάτωσης συμπλήρωναν τα παράπονα για ευνοιοκρατία αλλά και κάποιες γερμανικής εμπνεύσεως ρυθμίσεις που παρακώλυαν τις προαγωγές και απειλούσαν με στασιμότητα τη σταδιοδρομία πολλών αξιωματικών, φαινόμενα συνδεμένα και τα δύο με τον πρίγκηπα Κωνσταντίνο, τον επικεφαλής του στρατεύματος.

Εξάλλου, η οικονομική κρίση το 1908, αποτέλεσμα της αδυναμίας διάθεσης των γεωργικών προϊόντων στο εξωτερικό και της διεθνούς ύφεσης που μείωσε τα εμβάσματα Ελλήνων από την Αίγυπτο και την Αμερική, έπληξε και τα εισοδήματα των στρατιωτικών, οι οποίοι, όπως και άλλες επαγγελματικοκοινωνικές ομάδες, στηρίζονταν εκτός του μισθού τους σε οικογενειακούς, αγροτικούς κυρίως, πόρους.

Στο κλίμα αναβρασμού που υπήρξε στις ένοπλες δυνάμεις έπαιξε ρόλο κι ένα ακόμη γεγονός. Ήταν έντονη η επίδραση που είχε στους Έλληνες αξιωματικούς η κίνηση των Νεοτούρκων, της "Ένωσης και Προόδου", η οποία ενέτεινε το υπάρχον αίσθημα μειονεξίας, αντιπαραθέτοντας στην αναγεννητική προσπάθεια των Τούρκων το τέλμα της Ελλάδας. Έτσι, αρκετοί κατώτεροι κυρίως αξιωματικοί ίδρυσαν μια μυστική εταιρεία, η οποία άρχισε να αριθμεί όλο και περισσότερα μέλη, το Στρατιωτικό Σύνδεσμο, που τέθηκε τελικά υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Νικόλαου Ζορμπά.

ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

Το κίνημα ή "προνουντσιαμέντο", όπως ονομάστηκε, στο Γουδί εκδηλώθηκε στις 14-15 Αυγούστου 1909. Με αρχικές επιδιώξεις σχετικές με επαγγελματικά τους ζητήματα, την αναδιοργάνωση του στρατού και τη βελτίωση της πολεμικής ετοιμότητας της χώρας γενικότερα, οι στρατιωτικοί πρόβαλαν εντέλει ευρύτερους μεταρρυθμιστικούς στόχους που αφορούσαν τη ριζική εξυγίανση του κρατικού μηχανισμού. Η κυβέρνηση Δημήτριου Ράλλη, αποτυγχάνοντας να διαχειριστεί την κατάσταση, παραιτήθηκε και ο βασιλιάς έδωσε εντολή σχηματισμού νέας κυβέρνησης στον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, ο οποίος δέχτηκε να εφαρμόσει πολλά από τα αιτήματα του Συνδέσμου. Οι στρατιωτικοί έλεγχαν στην ουσία και το Κοινοβούλιο και την εκτελεστική εξουσία. Η όλη ενέργεια των στρατιωτικών βρήκε θερμή λαϊκή ανταπόκριση, που εκδηλώθηκε δυναμικά με ένα μαζικό συλλαλητήριο στην Αθήνα στο τέλος του Σεπτέμβρη.

Η επόμενη περίοδος, ως το τέλος του 1909, πέρασε μέσα σε κλίμα αβεβαιότητας και συγκρούσεων. Παρά την καταρχήν επιτυχία των στρατιωτικών και την προώθηση αρκετών από τα μεταρρυθμιστικά τους αιτήματα με ψήφιση ανάλογων νόμων η μεταρρύθμιση αντιμετώπιζε την αντίδραση του παλαιού πολιτικού κόσμου. Εξάλλου, ο Σύνδεσμος δε διακρινόταν από σαφή πολιτικό και ιδεολογικό χαρακτήρα, η παρέμβασή του είχε περισσότερο να κάνει με την εκδήλωση μιας δυσαρέσκειας απέναντι στα παλιά κόμματα και στα ανάκτορα. Ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος δε διέθετε κάποιο σαφές πολιτικό πρόγραμμα· περισσότερο αποτελούσε την έκφραση μιας αντίδρασης απέναντι στην παλιά πολιτική τάξη και τα ανάκτορα.

Η κατάσταση ήταν μάλλον αδιέξοδη και ο Σύνδεσμος προσανατολιζόταν σε αναζήτηση πολιτικού συμβούλου, τον οποίο αναγνώρισε στο πρόσωπο του Κρητικού πολιτικού, του Ελευθέριου Βενιζέλου.

Οι λόγοι που έκαναν το Στρατιωτικό Σύνδεσμο να στραφεί στο Βενιζέλο ήταν:

-Ο Βενιζέλος είχε εκφράσει στην πράξη τη διττή προσήλωση στην εθνική ιδέα και στους δημοκρατικούς θεσμούς, αλλά και είχε αποβεί ο δυναμικός φορέας αντιλήψεων και μεθόδων που έβρισκαν ευνοϊκή ανταπόκριση στο χώρο των επαναστατών.

- Η δημιουργία κράτους συγχρόνου, ικανού να αντιμετωπίσει τις εντεινόμενες διεθνείς πιέσεις και να συμβάλλει στη βελτίωση των όρων της κοινωνικής ζωής, είχε αποτελέσει την ενιαία συνισταμένη, τόσο των προγραμματικών αρχών του Βενιζέλου όσο και των διακηρύξεων του Συνδέσμου.

- Η προσφυγή του Βενιζέλου το 1905 στο επαναστατικό κίνημα του Θερίσου, δείχνει ότι και αυτός αρνούνταν τη νομιμότητα εφόσον διακυβεύονταν εθνικά συμφέροντα.

- Ο Βενιζέλος μετά τον τερματισμό του κινήματος του Θερίσου είχε αναχθεί σε ενεργό παράγοντα της εθνικής ζωής.

Υπήρξε και πρόταση συνεργασίας του Συνδέσμου με το Βενιζέλο. Ο ίδιος όμως ο Βενιζέλος δεν την αποδέχτηκε και αρνήθηκε να αναλάβει την πρωθυπουργία, υποστηρίζοντας ότι η παρουσία του στην Κρήτη είναι απαραίτητη και ότι θεωρούσε ότι ήταν ασύμφορο για τη χώρα και γι' αυτόν να αναλάβει τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή την κυβέρνηση, γιατί ήταν «ξένος» και θα είχε αντιδράσεις από μέρους των κομμάτων και από το βασιλιά, καθώς υπήρχε η ιδέα ότι ήταν αντιδυναστικός. Δέχτηκε όμως να αναλάβει το ρόλο του μεσολαβητή. Ο ίδιος δήλωσε ότι "Ο λαός της Ελλάδας οφείλει να εμμένει εν τη ιδέα της ανορθώσεως και να παράσχει πάσαν την ηθικήν και υλικήν συνδρομήν του, όπως αχθή εις πέρας το έργον της επαναστάσεως, από την καλήν έκβαση του οποίου εξαρτάται όχι μόνον η ένωσις της Κρήτης αλλά και η ύπαρξης του ελληνισμού ως έθνους και ως κράτους".

Μεταξύ των ενδεικνυόμενων μέτρων που υπέδειξε για την αναβάθμιση της χώρας και τα οποία υιοθέτησε ο βασιλιάς Γεώργιος ήταν η προκήρυξη εκλογών για σύγκληση Αναθεωρητικής Βουλής, η αντικατάσταση της κυβέρνησης από το Στέφανο Δραγούμη και η διάλυση του Στρατιωτικού Συνδέσμου. Τον Ιανουάριο του 1910 ο Βενιζέλος επέστρεφε στην Κρήτη, αφού είχε θέσει τα θεμέλια τόσο για την έξοδο της χώρας από την πολιτική ανωμαλία, όσο και την προσωπική καθιέρωσή του ως ηγέτη. Το Μάρτη συγκαλέστηκε η Αναθεωρητική Βουλή. Η κυβέρνηση Δραγούμη ανταποκρίθηκε θετικά στις απαιτήσεις της διττής αποστολής της, τη διασφάλιση της αναθεωρητικής διαδικασίας και την ολοκλήρωση του νομοθετικού έργου της μεταβατικής επαναστατικής περιόδου. Ο Βενιζέλος ορκίστηκε πρωθυπουργός της Κρητικής Πολιτείας. Η διεξαγωγή των εκλογών όμως στις 8 Αυγούστου επέτρεψε την αλλαγή. Πολλοί αναζήτησαν στο πρόσωπο του Βενιζέλου τον αντιπροσωπευτικό φορέα του αιτήματος της πολιτικής αλλαγής. Παρόλο που απουσίαζε στο εξωτερικό, ο δικηγορικός σύλλογος της Αττικοβοιωτίας τον πρότεινε και στη συνέχεια τον εξέλεξε βουλευτή.

Ο Βενιζέλος μετά την εκλογική ετυμηγορία της 8ης Αυγούστου 1910, δεν είχε επανέλθει στην Αθήνα. Στη Λουκέρνη, όπου βρίσκονταν, πληροφορήθηκε την εκλογή του και ύστερα από σύντομη παραμονή στη Ρώμη επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη, όπου και παραιτήθηκε από την ηγεσία του εκεί κόμματός του. Στις 5 Σεπτεμβρίου αποβιβάστηκε στον Πειραιά όπου τον υποδέχτηκαν θερμά οπαδοί και φίλοι. Στην πλατεία Συντάγματος προανήγγειλε την ίδρυση ενός κόμματος αρχών που θα ήταν φορέας μεταρρυθμίσεων. Από εκεί αντέταξε και την ακλόνητη εμμονή του στην Αρχή της Αναθεωρητικής και Διπλής Αναθεωρητικής Βουλής, ενώ στην έκκληση του πλήθους για Συντακτική Βουλή, εκείνος για τρίτη φορά αντέτεινε: "Αναθεωρητική" .

Η συγκέντρωση της 5ης Σεπτεμβρίου υπογράμμιζε την ηγετική επιβολή του Βενιζέλου στο χώρο της ελληνικής πολιτικής ζωής και επιβεβαίωνε την αναγωγή του σε ουσιαστικό ρυθμιστή της κατάστασης. Όταν στις 12 Σεπτεμβρίου η κυβέρνηση Δραγούμη παραιτήθηκε, η υποψηφιότητα του Βενιζέλου για την πρωθυπουργία ήταν ακαταμάχητη. Ο βασιλιάς Γεώργιος Α! ανέθεσε σχηματισμό κυβέρνησης στο Βενιζέλο, διότι. "εκπροσωπεί σήμερον την ιδέαν της ανορθώσεως των πολιτικών μας ηθών, την ιδέαν της αναγεννήσεως και επ' αυτού στηρίζει όλος ο κόσμος τας ελπίδας της σωτηρίας του τόπου από την αναρχίαν και την κακοδαιμονίαν εις την οποίαν περιήλθαμεν"




Αξιολόγηση αποτελεσμάτων


Η “επανάσταση” του Γουδή (*) το 1909 ήταν περισσότερο μια ένοπλος διαμαρτυρία ενός τμήματος του στρατού που κυρίως βρισκόταν στην Αθήνα, υπό την ηγεσία μια ομάδας χαμηλόβαθμων αξιωματικών που είχαν ιδρύσει μια μυστική οργάνωση τον “στρατιωτικό σύνδεσμο”. Το βασικό ελατήριο της στρατιωτικής αυτής εξέγερσης ήταν η εντύπωση που υπήρχε στον κόσμο για την φαυλότητα του τότε πολιτικού συστήματος και την αδράνεια του στον επανεξοπλισμό της Χώρας σε μια εποχή που οι πολεμική αναμέτρηση φαινόταν επικείμενη. Δευτερεύουσα, αλλά όχι ασήμαντη, ήταν και η ενόχληση των ηγετών της στρατιωτικής στάσης,για την επέμβαση του Θρόνου και του Διαδόχου Κωνσταντίνου στους προβιβασμούς των αξιωματικών, αλλά και στον σχηματισμό γύρω του μιας ομάδας αξιωματικών (Μεταξάς, Στρατηγός, Δούσμανης) που απολάμβαναν ιδιαίτερα ευνοικής μεταχείρησης.

Ηγέτης και αρχηγός της Επανάστασης του Γουδή, αναδείχθηκε ο Νικόλαος Ζορμπάς, ένας μετριοπαθής και συντηρητικός αντισυνταγματάρχης πυροβολικού που δεν επέτρεψε στην εξέγερση να πάρει ακραία αντιδυναστική μορφή, ενώ άλλος σημαντικός πρωταγωνιστής του, ήταν ο νεαρός ανθυπολοχαγός τότε- Θεόδωρος Πάγκαλος, κινητήριος μοχλός της μυήσεως συναδέλφων του στην ενέργεια. Μετά την εύκολη και αναίμακτη επικράτηση του Κινήματος, οι “επαναστάτες” ανάγκασαν την υφιστάμενη και νόμιμη Κυβέρνηση Ράλλη σε παραίτηση και εξανάγκασαν τον Βασιλιά Γεώργιο να ορκίσει μια νέα υπό τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη που είχε ένα μικροσκοπικό κόμμα στην βουλή και υποτίθεται είχε υιοθετήσει το “πρόγραμμα” του “συνδέσμου”.

Τα εισαγωγικά στην λέξη πρόγραμμα δεν είναι τυχαία, καθώς όπως αποδείχθηκε στις επόμενες εβδομάδες, τέτοιο πρόγραμμα δεν υπήρχε. Οι ιδεαλιστές αξιωματικοί είχαν αγαθά κίνητρα, ήθελαν να χτυπήσουν την φαυλοκρατία και την κακοδιοίκηση, αλλά όπως κατάλαβαν κάτι τέτοιο δεν ήταν τόσο εύκολο. Ακολούθησε ο πλήρης εξευτελισμός σε κάθε έννοια κοινοβουλευτικής διαδικασίας. Σε ένα θέατρο παραλόγου τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της βουλής υπό την απειλή της μερίδας του στασιάζοντος στρατού, υπερψήφιζαν δεκάδες νομοσχέδια επί παντός επιστητού που είχαν συντάξει πρόχειρα οι αξιωματικοί του “στρατιωτικού συνδέσμου” και τα οποία θα έμεναν στην πλειοψηφία τους ανεφάρμοστα. Τα νομοσχέδια αυτά περιείχαν μάλλον ευχές, ηθικολογίες και φιλοδοξίες παρά ορθολογικά εφικτά πολιτικά μέτρα. Το κοινοβούλιο συνεδρίαζε καθημερινά σε δύο συνεδριάσεις, με τα θεωρεία του κατάμεστα από αξιωματικούς του “Συνδέμου” και απλούς οπλίτες. Όταν κάποιος βουλευτής τολμούσε να επικρίνει τις αερολογίες και τις κενολογίες των νομοσχεδίων αυτών, οι αξιωματικοί από τα θεωρεία χτυπούσαν τα πόδια τους, σφύριζαν η καθύβριζαν τον ομιλούντα στο βήμα. Τέτοια επεισόδια έγιναν πάρα πολλά, με τους βουλευτές να δέχονται συνεχείς εξευτελισμούς και να απειλούν (κυρίως ο Θεοτόκης με το κόμμα του που ήταν και το μεγαλύτερο)με αποχή από τα καθήκοντα τους.

Το περίφημο στρατιωτικό νομοσχέδιο μόνο, προέβλεπε δαπάνες του ιλιγγιώδους ποσού των 60.000.000 δρχ, που έφερε την Χώρα κυριολεκτικά στο  χείλος της χρεοκοπίας. Ο “στρατιωτικός σύνδεσμος” συνεδρίαζε καθημερινά για να συντάσσει τα νομοσχέδια αυτά και δεχόταν δεκάδες μηνύματα στήριξης τόσο από την Αθήνα όσο και από την επαρχία αλλά που παράλληλα ζητούσαν χαριστικές ρυθμίσεις και ρουσφέτια. Κάποια από αυτά, ο “Σύνδεσμος” τα ικανοποίησε, ώστε να διατηρήσει τα λαϊκά του ερείσματα, κατά παράβασιν όσων είχε υποσχεθεί. Σύντομα τα μέλη του “Συνδέσμου” κατάλαβαν ότι είχαν μπλέξει σε έναν κυκεώνα πολιτικών συμβιβασμών και συνειδητοποίησαν πόσο δύσκολο τελικά είναι να κυβερνάς μια Χώρα (κάτι που θεωρούσαν αρκετά εύκολο) και πόσο απροετοίμαστοι ήταν για αυτό.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος όταν προσήλθε μετά από πρόσκληση του Ζορμπά και του “συνδέσμου”, χρησιμοποίησε με ευστροφία τα αδιέξοδα που είχαν αντιμετωπισει οι εξεγερμένοι, για να επιβληθεί στο πολιτικό προσκήνιο. Χρησιμοποίησε τον “στρατιωτικό σύνδεσμο” εκβιάζοντας ουσιαστικά τον Βασιλιά και τα παλαιά πολιτικά κόμματα για έναν τελικό συμβιβασμό με πρωταγωνιστή τον ίδιο, που προέβλεπε κάποιες φαινομενικές υποχωρήσεις τους σε δευτερεύοντα ζητήματα με την ταυτόχρονη διάλυση του ενοχλητικού “συνδέσμου”. Τελικώς η νέα κυβέρνηση Στέφανου Δραγούμη που σχηματίστηκε μετά τιε συννενοήσεις Βενιζέλου, ψήφισε μια νέα σειρά νομοσχεδίων με φορολογικό περιεχόμενο, από τα ελάχιστα που έμελλε να υλοποιηθούν. Στις τελευταίες μέρες της Κυβέρνησης Δραγούμη εκτυλίχθηκαν και τα τραγικά αιματηρά γεγονότα του Κιλελέρ, στα οποία η κρατική καταστολή είχε την αμέριστη κάλυψη του “στρατιωτικού συνδέσμου”, παρά την αρχική του θέση για την απαλλοτρίωση των μεγάλων τσιφλικιών της Θεσσαλίας.

Επί της ουσίας όταν ο Βενιζέλος σχημάτισε κυβέρνηση (αφού έπεισε τον Βασιλιά να διαλύσει αντισυνταγματικά την βουλή, βασιλικό δικαίωμα που στον Εθνικό Διχασμό λίγα χρόνια μετά, ο ίδιος ο Βενιζέλος θα το αμφισβητήσει) κατήργησε σχεδόν όλα τα πρόχειρα νομοσχέδια (πλην των στρατιωτικών και κάποιων φορολογικών) εκείνης της περιόδου ως ανεδαφικά και ανεφάρμοστα. Και όχι μόνο αυτό. Λίγους μήνες μετά την αναρρίχηση του στην πρωθυπουργία ο Βενιζέλος επανέφερε τα μέλη της Βασιλικής Οικογένειας στις υψηλές βαθμίδες της στρατιωτικής ιεραρχίας (Διάδοχος Κωνσταντίνος ως Αρχιστράτηγος), αναιρώντας άλλο ένα βασικό επίτευγμα του “Συνδέσμου”, ενώ χρησιμοποίησε σε θέσεις – κλειδιά τους Δούσμανη και Μεταξά, πρόσωπα του περιβάλλοντος του Κωνσταντίνου, που ήταν όμως μισητά για τον “Σύνδεσμο” και αρχικά είχαν απομακρυνθεί εκτός Αθηνών.

ΤΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ 1909

Τελικώς η “επανάσταση του 1909″ δεν είχε κανένα επίτευγμα να επιδείξει; Αναμφίβολα είχε. Αποτέλεσε ένα ισχυρό ηλεκτροσόκ στην λιμνάζουσα Αθηναϊκή κοινωνία, κινητοποίησε κοινωνικές δυνάμεις που δεν είχαν αναδειχθεί, επέβαλλε στην πολιτική σκηνή έναν ελπιδοφόρο νέο πολιτικό (Ελευθέριος Βενιζέλος) που χειρίστηκε τις Ελληνικές υποθέσεις και το Ανατολικό Ζήτημα με νέα ανανεωτική πνοή και νέες ιδέες. Ταυτόχρονα χάρις σε μια άφρονα πολιτική απόφαση των αξιωματικών του “συνδέσμου”(δεν υπήρχε οικονομική κάλυψη εκείνη την στιγμή πλην της μερικής χρηματοδότησης του Αβέρωφ) παραγγέλθηκε το βαρύ θωρηκτό “Αβέρωφ” που έμελλε να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην νίκη στον Α΄ Βαλκανικό πόλεμο και στην απελευθέρωση των νησιών του Αιγαίου. Ο στρατιωτικός εξοπλισμός που επέβαλλε ο “σύνδεσμος” μπορεί να καταχρέωσε το κράτος εκείνη την στιγμή, αλλά χάρις σε αυτόν διπλασιάστηκε η Ελλάδα 3 χρόνια μετά.

Ένα άλλο σημαντικό αποτέλεσμα της “Επανάστασης του 1909″ υπήρξε η νομιμοποίηση (καθιέρωση) της ενεργής επέμβασης του στρατού στα πολιτικά πράγματα της Χώρας, επέμβαση που ως και το 1967 θα είναι κοινός τόπος, με κατ΄ εξοχήν περίοδο τον μεσοπόλεμο. Ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος και οι “Φιλελεύθεροι” θα συναλλάσονται συνεχώς με πολλούς ανώτατους στρατιωτικούς (Οθωναίος, Πάγκαλος, Τσιμικάλης, Μανέτας, Πλαστήρας, Κονδύλης, Χατζηκυριάκος και πολλοί άλλοι χαμηλόβαθμοι) αλλάζοντας ακόμη και την επετηρίδα προβιβασμών η αποστρατεύοντας ομαδικά τους ανωτέρους τους και θα τους χρησιμοποιούν είτε στην διαχείρηση η στην υφαρπαγή της εξουσίας. Έτσι λοιπόν μετά το 1909 ο στρατός διαμορφώνεται σε ανεξάρτητο πόλο εξουσίας, που συμμετέχει στο πολιτικό προσκήνιο είτε ως συνεργός των πολιτικών κομμάτων, είτε και εντελώς ανεξάρτητος.

Όπως γίνεται αντιληπτό και το έχουμε τονίσει στο παρελθόν σε κάθε ευκαιρία, δεν υπάρχει ιστορικό γεγονός που να έχει μόνο θετικές πτυχές η επιπτώσεις, καθώς οι δρώντες παραμένουν άνθρωποι έχουν πάθη και αδυναμίες και κάνουν λάθη (ασχέτως προθέσεων) όπως γίνονται λάθη από τότε που καταγράφεται η ανθρώπινη Ιστορία. Καταλαβαίνω ότι ειδικά σε δύσκολες στιγμές όπως αυτές που διανύουμε σήμερα, έχουμε ανάγκη σαν κοινωνία και σαν άνθρωποι ατομικά, από Ιστορικά παραδείγματα που θα εμπνεύσουν ελπίδα και προοπτική. Θεωρώ όμως ότι αυτά οφείλουν να τοποθετούνται στις πραγματικές τους διαστάσεις και όχι στις επιθυμητές.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

(*) Η περιοχή της Αθήνας που έγινε το κίνημα λέγεται “Γουδή” και όχι Γουδί προς τιμήν ενός μαγειρικού σκεύους. Tο όνομα προέρχεται από μεγάλη οικογένεια των Σπετσών, πολλά μέλη της οποίας διακρίθηκαν λόγω της μεγάλης προσφοράς τους στην Eλληνική Eπανάσταση. Σε αναγνώριση της προσφοράς τους η Πατρίδα τούς αντάμειψε με την παραχώρηση της έκτασης που φέρει το όνομά τους».Οι εφημερίδες στις αρχές του αιώνα αναφέρουν την τοποθεσία με τη γραφή «Γουδή». Εξέχον μέλος της οικογένειας αυτής, ο Δημήτριος Γουδής που γεννήθηκε στις Σπέτσες του 1824, υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας. Hταν δε ο πρώτος Eλληνας που έφερε εμπορικό ατμόπλοιο και πρωτοστάτησε για την επικράτηση της ατμήλατης ναυτιλίας σε ολόκληρη την Eλλάδα.

Κάντε Like το daypress.gr
Myrtios Restaurant στη Χερσόνησο Ηρακλείου Κρήτης

Δειτε επισης...

Post
Αφιερώματα Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013 02:01
Post
Αφιερώματα Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013 01:58
Post
Αφιερώματα Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013 01:56
Post
Αφιερώματα Κυριακή 08 Σεπτεμβρίου 2013 03:52