Kάπου στις Άνδεις, στην Βολιβία, βρίσκεται ο αποκαλούμενος πιο επικίνδυνος δρόμος του κόσμου. Στον κακόφημο «Δρόμο του Θανάτου» γίνονται οι συναλλαγές χρυσού και κοκαΐνης.
Ο «Camino de la Muerte» όπως λέγεται στα ισπανικά ο αποκαλούμενος δρόμος του θανάτου, βρίσκεται κοντά στην πόλη των Άνδεων La Paz, πάνω από τις τροπικές κοιλάδες του Αμαζονίου, στα 3.500 μέτρα υψόμετρο. Το πλάτος του δρόμου εκτείνεται σε μόλις 3 μέτρα, χωρίς κιγκλιδώματα ή κανονικό ασφαλτωμένο δρόμο.
Ταυτόχρονα, διασχίζοντας κανείς τον απίστευτα επικίνδυνο δρόμο θα απολαύσει την μαγευτική θέα και θα συναντήσει μέχρι και μίνι καταρράκτες που «ζουν» κατά μήκους του. Σταυροί υπάρχουν σε διάφορα σημεία του, καταδεικνύοντας τις ανθρώπινες απώλειες
Τεράστια η θνησιμότητα
Κατά την δεκαετία του 90, τόσοι πολλοί άνθρωποι έχασαν την ζωή τους από ατυχήματα στον συγκεκριμένο δρόμο, που απέκτησε τον τίτλο του πιο επικίνδυνου δρόμου του κόσμου.
Την εποχή που κατασκευάστηκε ο δρόμος, σχεδόν εκατό χρόνια πριν, από αιχμάλωτους πολέμου από την Παραγουάη κατά των Πόλεμο του Chaco το 1932-1935, δεν υπήρχαν οι κατάλληλες υποδομές για να συμπεριληφθούν προστατευτικά μέσα. Από τότε, ελάχιστες προσπάθειες έχουν γίνει για να ενισχυθεί η ασφάλεια του.
Για να περάσει κανείς τις θανατηφόρες στροφές του δρόμου, πρέπει σχεδόν να ακινητοποιήσει το όχημα και να δει ελέγξει προσεχτικά εάν περνά κάποιος από το αντίθετο ρεύμα, αλλιώς η σύγκρουση θα είμαι μοιραία.
Παρά την υψηλή επικινδυνότητα του δρόμου, θα δει κανείς να τον διασχίζουν ποδηλάτες, πεζοπόροι, ορειβάτες και άλλοι παράτολμοι λάτρεις της φύσης.
Μετά από δύο ώρες οδήγησης στον Δρόμο του Θανάτου, θα φτάσει κανείς αισίως στο χρυσορυχείο της περιοχής, το οποίο ήταν για δεκαετίες το βασικό κέντρο πλούτου για την Βολιβία στην πόλη Coroico. Από πάνω της, εκτείνονται καταπράσινες κορυφές. Κοντά στο χρυσορυχείο που πλέον αποτελεί μουσείο, θα βρει κανείς μικρά μαγαζάκια για φαγητό, ποτό και διαμονή.
Ο Δρόμος της Κοκαΐνης
Φυτείες κοκαΐνης. Το παράνομο ναρκωτικό βρίσκεται εδώ και χιλιετίες στο επίκεντρο της βολιβιανής οικονομίας. Το εύφορο κλίμα δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για να παραχθεί ο «λευκός χρυσός». Τα πολύ παλιά χρόνια, το εμπόριο της λευκής σκόνης γινόταν πάνω σε λάμα, αν και η παράδοση αυτή συναντάται μέχρι και σήμερα καθώς τα ζώα αυτά μπορούν να διασχίσουν την απίστευτα επικίνδυνη διαδρομή με μεγαλύτερη ευκολία από ότι ένα μηχανοκίνητο όχημα.
Συνεχίζοντας την ανάβαση, εκεί όπου ο δρόμος γίνεται για λίγο φαρδύτερος, υπάρχουν μικροπωλητές με πάγκους. Πωλούν όλα τα καλά: εσπεριδοειδή, μπανάνες, γουάβα, παπάγιες, τοπικά βότανα αλλά και κόκα. Το φυτό με τους κόκκινους καρπούς από τους οποίους προέρχεται η κοκαΐνη. Fact: Εκχύλισμα αυτού του φυτού είχε και η Coca-Cola μέχρι το 1903 από το οποίο πήρε και το όνομά της.
Η χρήση του φυτού της κόκας ήταν δημοφιλής ανάμεσα στην φυλή των ιθαγενών Yungas καθώς βοηθούσα να αντιμετωπιστεί η ζαλάδα από την αλλαγή στο υψόμετρο. Ακόμη, τα φύλλα της βοηθούν να καταπολεμηθεί η αίσθηση πείνας, δίψας και κούρασης. Για πάνω από 8.000 χρησιμοποιείται από φάρμακο μέχρι και σε θρησκευτικές τελετές.
Οι Ισπανοί που κατέκτησαν την Βολιβία ήταν στην αρχή κατά της κοκαΐνης. Όταν συνειδητοποίησαν όμως την όρεξη που χάριζε στους σκλάβους τους και την περίσσια ενέργεια με την οποία δούλευαν μετά στα ορυχεία και τις φυτείες, το ξανά σκέφτηκαν. Τότε, το ενδιαφέρον για την κοκαΐνη ξεπέρασε τα σύνορα της χώρας.
Σύμφωνα με λογοτεχνικές πηγές, η κοκαΐνη ήταν εξαιρετικά δημοφιλής στην Ευρώπη και την Βόρεια Αμερική του 19ου αιώνα. Την χρησιμοποιούσαν σε ποτά, φάρμακα και κάθε λογής προϊόν. Μάλιστα, το ποτό Vin Mariani, ένα γαλλικό κρασί, περιείχε μέχρι και 200mg κοκαΐνης ανά λίτρο.
Σχεδόν εκατό χρόνια μετά, η χρήση της κοκαΐνης έγινε συνώνυμη με την εγκληματικότητα και άρχισε να απαγορεύεται σε όλον τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και της Βολιβίας. Τότε, οι νομοθεσίες κατά των ναρκωτικών που θεσπίστηκαν από τις Η.Π.Α. είχαν ως αποτέλεσμα να παραβιαστούν κατάφωρα τα δικαιώματα των εργατών στις φυτείες κόκας, των Cocaleros όπως ονομάζονταν, οι οποίοι υπέστησαν από βασανισμούς, συλλήψεις μέχρι και δολοφονίες.