Δύο χρόνια μετά την τραγωδία των Τεμπών, ο Νίκος Πλακιάς μιλά για την απώλεια των δίδυμων κοριτσιών του, τη μάχη για δικαιοσύνη, την οργή του απέναντι στους υπεύθυνους και την αδυναμία να συνηθίσει το κενό.
Δύο χρόνια μετά, ο χρόνος δεν γιατρεύει
Δύο χρόνια έχουν περάσει από το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, όμως για την οικογένεια Πλακιά ο πόνος παραμένει ίδιος, βαθύς και αμετάβλητος. Ο Νίκος Πλακιάς, που έχασε τις δίδυμες κόρες του Χρύσα και Θώμη, αλλά και την ανιψιά του Αναστασία, μίλησε στην εκπομπή «Χαμογέλα και Πάλι» του MEGA, αποτυπώνοντας τη σκληρή καθημερινότητα που άφησε πίσω της η τραγωδία.
Με φωνή που τρέμει, περιέγραψε τις πρώτες ώρες μετά το δυστύχημα, τότε που η οικογένεια δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε συμβεί.
«Η διαχείριση ήταν δύσκολη. Δεν είχαμε καταλάβει τι είχε συμβεί. Σιγά σιγά όταν καταλάβαμε, βιώσαμε το απόλυτο κενό. Δεν είχαμε το κουράγιο να σηκωθούμε από τα κρεβάτια μας. Έψαχνα να δω αν τα παιδιά μας χρειάζονταν, αν φώναξαν “μπαμπά”, “μαμά” και δεν ήμουν εκεί να τα βοηθήσω. Αυτό με έτρωγε».
«Δεν ήταν η κακιά η ώρα, ήταν η κακιά η χώρα»
Ο πατέρας των δύο κοριτσιών δεν αποδέχεται ότι η τραγωδία ήταν αποτέλεσμα τύχης ή στιγμιαίου λάθους. Με λόγια που ξεχειλίζουν πικρία και οργή, επιμένει ότι η ευθύνη είναι συλλογική και πολιτική.
«Δεν ήταν η κακιά η ώρα, ήταν η κακιά η χώρα. Τα παιδιά μας μας άφησαν στοιχεία για να δικάσουμε. Ο αριθμός τρία στην οικογένειά μας ακόμα με τρομάζει. Δεν σκέφτομαι τρία, σκέφτομαι ότι αυτά τα παιδιά ήταν ένα. Μαζί ήρθαν στη ζωή, αγκαλιά έφυγαν».
Η δήλωσή του αντικατοπτρίζει την αγανάκτηση που νιώθουν δεκάδες οικογένειες, οι οποίες δύο χρόνια μετά εξακολουθούν να ζητούν ουσιαστική δικαιοσύνη.
«Νιώθω μίσος για όλους τους υπεύθυνους»
Ο Νίκος Πλακιάς δεν κρύβει την οργή του. Ζητά να σταματήσει η υπόθεση να αντιμετωπίζεται ως πλημμέλημα και να υπάρξει παραδειγματική τιμωρία όσων ευθύνονται.
«Νιώθω μίσος για όλους τους υπεύθυνους. Έχω πολύ μίσος, δεν μπορώ να διανοηθώ τον τρόπο με τον οποίον χάσαμε τρία παιδιά. Η λέξη πλημμέλημα δεν πρέπει να υπάρχει στην υπόθεση των Τεμπών, αλλά κακούργημα. Και από τον Καραμανλή, τον Τριαντόπουλο μέχρι τον σταθμάρχη. Και ο πρωθυπουργός πρέπει να λογοδοτήσει. Εδώ και 1,5 χρόνο κάνω ένα ερώτημα: εκείνο το βράδυ ο πρωθυπουργός ενημερωνόταν, ναι ή όχι; Γιατί δεν απαντάει;».
Για την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι
Ο πατέρας των διδύμων αναφέρθηκε και στην κίνηση του Πάνου Ρούτσι, ο οποίος με την απεργία πείνας του επιχείρησε να ταρακουνήσει την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.
«Δεν πήγα στον Πάνο Ρούτσι, γιατί φοβόμουν ότι θα κάνω κακό αντί για καλό. Ήταν μία απόφαση του Πάνου, δεν μπορεί να την καπηλευτεί κανένας άλλος. Δυστυχώς, τα καπήλευσαν κάποιοι άλλοι, όχι εγώ. Είδα έναν άνθρωπο που μπόρεσε να ταρακουνήσει το σύστημα».
«Πάντα θα κάνω μία αγκαλιά στη Μαρία Καρυστιανού»
Με λόγια γεμάτα σεβασμό, μίλησε για τη Μαρία Καρυστιανού, μια μητέρα που έχασε κι εκείνη το παιδί της στα Τέμπη:
«Πάντα θα κάνω μία αγκαλιά στη Μαρία Καρυστιανού. Είναι η μάνα που έχασε το παιδί της. Δεν μπορώ να ακυρώσω τη Μαρία, όταν ήταν η πρώτη που πήγε στο σημείο μηδέν και έδειξε με το δάχτυλο και ρώτησε ποιος το έκανε».
«Στις πλάτες μας έχουν στηθεί τεράστια πολιτικά παιχνίδια»
Ο Νίκος Πλακιάς καταγγέλλει πως η υπόθεση των Τεμπών έχει γίνει πεδίο πολιτικής εκμετάλλευσης, χωρίς καμία ευαισθησία για τον ανθρώπινο πόνο.
«Στις πλάτες μας έχουν στηθεί τεράστια πολιτικά παιχνίδια από όλα τα κόμματα, μίλησα με πολλούς, τα μάτια τους δεν είναι καθαρά. Δεν είμαι ούτε αριστερός, ούτε δεξιός, ούτε τίποτα, είμαι ένας πατέρας που έχασε τα παιδιά του».
Η υπόσχεση που δεν τηρήθηκε
Η πιο σκληρή εξομολόγησή του αφορά την αίσθηση ενοχής απέναντι στα παιδιά του, μια υπόσχεση που – όπως λέει – δεν κατάφερε να κρατήσει.
«Είχα δώσει μία υπόσχεση στα κορίτσια, ότι δεν θα πάθουν ποτέ τίποτα. Δεν την κράτησα. Από μικρά τα αγκάλιαζα και έλεγα “δεν θα πάθετε τίποτα”. Δεν την κράτησα την υπόσχεση. Μου έφυγαν μέσα από τα χέρια, αυτό δεν θα το συγχωρήσω».
«Αν ακούσω για πλημμέλημα, θα βάλω τα οστά των παιδιών μου στην έδρα»
Η φράση του που συγκλονίζει αποτυπώνει τον θυμό αλλά και την αμετακίνητη θέλησή του για δικαιοσύνη.
«Εάν ακούσω στο δικαστήριο για παράβαση καθήκοντος και για πλημμέλημα, θα βάλω τα οστά των παιδιών μου στην έδρα και θα πω “ορίστε, θα σας δικάσουν τα παιδιά μου” και θα φύγω».
«Πώς να συνηθίσω το άδειο δωμάτιο;»
Ο πόνος της απώλειας παραμένει αβάσταχτος, ακόμη και στις πιο καθημερινές στιγμές.
«Πως να συνηθιστεί το άδειο δωμάτιο; Όταν μπαίνω στο σπίτι μέσα κοιτάω τα κρεβάτια τα άδεια. Πως να συνηθίσω αυτή την εικόνα; Τα παιδιά μου είναι κάπου μακριά, θα τα δω, ο χρόνος περνάει. Μία μέρα πιο κοντά σε αυτές. Να τις δω, να τις σφίξω 5-10 λεπτά στην αγκαλιά μου. Δεν πρόλαβα να τους πω πόσο τις αγαπούσαμε».
Διαβάστε ακόμα: 43χρονος κάρφωσε με πιρούνι πάνω από 100 φορές τη 37χρονη έγκυο σύντροφό του