Ένα δυνατό μήνυμα αλληλεγγύης στον λαό της Παλαιστίνης έστειλε η αντιπολεμική συναυλία που πραγματοποιήθηκε στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων.
Στην εκδήλωση που συνδιοργάνωσαν το Πανελλήνιο Σωματείο Ελλήνων Τραγουδιστών και ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος, μεταξύ άλλων, εμφανίστηκε η Χάρις Αλεξίου η οποία αντί να τραγουδήσει, εμφανίστηκε επί σκηνής για να απαγγείλει το ποίημα ενός Παλαιστίνιου ποιητή.
«Λένε πως οι καλλιτέχνες έχουν πολύ δυνατή φωνή και έτσι μπορούν να περάσουν τα μηνύματα. Όχι. Οι καλλιτέχνες παίρνουν τη δική σας φωνή και την κάνουν δυνατή. Μιας και δεν τραγουδάω, θα σας τραγουδήσω αλλιώς. Θα σας διαβάσω ένα ποίημα» είπε, πριν ξεκινήσει να απαγγέλλει το ποίημα του Ζαχαρία Μοχάμεντ.
«Δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσουν τα δάκρυα, ξεχύνονται ολοένα σαν πλημμύρα να διαλύσουν την ψεύτικη τελετή της ειρήνης. Και γι’ αυτό, γι’ αυτή την πικρή εμμονή των δακρύων, ας θεωρήσουμε το μάτι ως το μόνο αληθινό, άγιο επί γης. Δεν είναι δουλειά της ποίησης να σκουπίζει τα δάκρυα. Η ποίηση οφείλει να σκάβει μια τάφρο από όπου θα μπορούν να ξεχειλίζουν και να πνίγουν το σύμπαν» ακούγεται να λέει στο βίντεο, με τη σπουδαία ερμηνεύτρια να μεταφέρει τη συγκίνησή της.
Μεταξύ των καλλιτεχνών που τραγούδησαν υπέρ του λαού στη Λωρίδα της Γάζας, η οποία δέχεται τα πυρά του Ισραήλ και παραμένει αποκλεισμένη από οποιαδήποτε ανθρωπιστική βοήθεια, ήταν οι: Κωστής Μαραβέγιας, Νατάσα Μποφίλιου, Χάρις Αλεξίου, Ματούλα Ζαμάνη, Ελεονώρα Ζουγανέλη, Ηρώ, Πάνος Βλάχος, Αναστασία Μουτσάτσου, Φίλιππος Πλιάτσικας, Μαρίζα Ρίζου, Μανώλης Φάμελος και Γιώτα Νέγκα.
Το ποίημα του Παλαιστίνιου Zakaria Mohammed
«Έκλαιγε, γι αυτό κι εγώ του κρατούσα το χέρι. Για να τον παρηγορήσω και να του σκουπίσω τα δάκρυα. Του είπα καθώς με έπνιγε η λύπη: Σου υπόσχομαι ότι η δικαιοσύνη θα νικήσει στο τέλος και η ειρήνη σύντομα θα έρθει. Του έλεγα ψέματα φυσικά. Ξέρω ότι η δικαιοσύνη δεν θα νικήσει και η ειρήνη δεν θα έρθει σύντομα.
Αλλά έπρεπε να σταματήσω τα δάκρυά του. Είχα αυτή την λανθασμένη ιδέα που λέει πως αν μπορούσαμε με κόλπα να σταματήσουμε το ποτάμι των δακρύων, όλα θα συνέχιζαν την πορεία τους με τη λογική. Τα πράγματα θα γίνονταν αποδεκτά ως έχουν.
Η βία και η δικαιοσύνη θα βοσκούσαν μαζί στο χωράφι. Ο θεός και ο σατανάς θα ήταν αδέρφια και το θύμα θα ήταν ο έρωτας του θύτη. Αλλά δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσουν τα δάκρυα. Ξεχύνονται ολοένα σαν πλημμύρα να διαλύσουν την ψεύτικη τελετή της ειρήνης. Και γι’ αυτό, γι’ αυτή την πικρή εμμονή των δακρύων, ας θεωρήσουμε το μάτι ως το μόνο αληθινό, άγιο επί γης. Δεν είναι δουλειά της ποίησης να σκουπίζει τα δάκρυα. Η ποίηση οφείλει να σκάβει μια τάφρο από όπου θα μπορούν να ξεχειλίζουν και να πνίγουν το σύμπαν».