«Για τον Νετανιάχου ο πόλεμος δεν είναι μέσο, αλλά αυτοσκοπός» γράφει η γερμανική Süddeutsche Zeitung, επικρίνοντας σφόδρα τον Ισραηλινό πρωθυπουργό ότι δεν έχει άλλον στόχο πέρα από το να οδηγεί τη χώρα του σε πόλεμο.
Η εφημερίδα του Μονάχου είναι καταπέλτης για τον Ισραηλινό πρωθυπουργό και την τακτική που ακολουθεί, ανοίγοντας διαρκώς πολεμικά μέτωπα, που δεν μπορεί να κλείσει.
Η Deutsche Welle παρουσιάζει το δημοσίευμα της SZ:
«Η κυβέρνηση Νετανιάχου λέει πως οι ισραηλινές επιθέσεις ήταν μονόδρομος, πως το Ισραήλ αναγκάστηκε να προβεί σε προληπτικά χτυπήματα. Αυτό βέβαια δεν ευσταθεί βάσει διεθνούς δικαίου διότι ένα προληπτικό χτύπημα δικαιολογείται μονάχα σε περίπτωση που επίκειται άμεση επίθεση – απλώς και μόνο η κατοχή πυρηνικών όπλων δεν αποτελεί λόγο διεξαγωγής πολέμου. Αυτές τις μέρες όμως το διεθνές δίκαιο είναι κάτι που αφορά απλώς τους φλώρους και τους καθηγητές. Αυτό που ισχύει είναι το δίκαιο του ισχυρότερου».
Ένα μεγάλο μέρος των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, όπως και οι ΗΠΑ τάσσονται στο πλευρό του Ισραήλ. «Ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών, Γιόχαν Βαντεφούλ, υπόσχεται πως η Γερμανία “θα σταθεί αλληλέγγυα” δίπλα στο Ισραήλ, στον πόλεμο που διεξάγει. Η στάση αυτή όμως δεν είναι αλληλεγγύη προς το Ισραήλ, αλλά στην κυβέρνηση Νετανιάχου, έναν άνδρα που ονειρεύεται εδώ και χρόνια να επιτεθεί εναντίον του Ιράν».
Η SZ επισημαίνει ευθέως πως «τον Νετανιάχου δεν τον ενδιαφέρει μόνο να αποτρέψει τη ρίψη μίας πυρηνικής βόμβας. Αντιθέτως, επιδιώκει και να ανατρέψει ολόκληρο το καθεστώς – γι’ αυτό και κάλεσε και τους Ιρανούς να σηκώσουν ανάστημα. […] Το να επικρατήσει στο Ιράν αναρχία και χάος που θα ήταν μια καταστροφή για την περιοχή, για τον Νετανιάχου δεν είναι και άσχημη εξέλιξη. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός κατηγορείται ξανά και ξανά πως δεν έχει κανένα σχέδιο για το πώς θα λήξουν όλοι αυτοί οι πόλεμοι στη Γάζα, τη Δυτική Όχθη, τη Συρία, τον Λίβανο και τώρα στο Ιράν. Για τον Νετανιάχου όμως ο στόχος είναι ακριβώς η διεξαγωγή πολέμου, το να περιβάλλεται από αδύναμα γειτονικά κράτη, που θα μπορούν να καταστούν υποτελή.
[…] Η τρομοκρατία της Χαμάς ήταν αυτή που προκάλεσε το ξέσπασμα των συγκρούσεων, είναι όμως και το επιχείρημα για τη συνέχιση των πολέμων εις το διηνεκές. Στον Λίβανο υπάρχει η ιστορική ευκαιρία να αφοπλιστεί η Χεζμπολάχ από τη νέα κυβέρνηση – το Ισραήλ όμως με τις σχεδόν καθημερινές του επιθέσεις δικαιολογεί ολοένα και περισσότερο την ύπαρξη της παραστρατιωτικής ομάδας. Στη Συρία οι κυβερνώντες ισλαμιστές δεν θέλουν άλλους πολέμους με το Ισραήλ και για αυτόν τον λόγο σχεδόν καθημερινά βομβαρδίζονται. Κάθε κριτική αντικρούεται με το “δικαίωμα στην αυτοάμυνα”, κάτι που αρχικά ήταν σωστό, πλέον όμως έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε αιτιολογία για την τέλεση δολοφονιών».
taz: Οι βόμβες δεν ρίχνουν καμία δικτατορία
Από την πλευρά της η tageszeitung αμφισβητεί κατηγορηματικά τον ισχυρισμό ότι με τις επιθέσεις του Ισραήλ στο Ιράν μπορεί να επιτευχθεί η ανατροπή του καθεστώτος της Τεχεράνης.
Γράφει η εφημερίδα:
«Κανείς απ’ όσους αντιτίθενται στο καθεστώς δεν θρηνεί για τον θάνατο των αξιωματούχων του καθεστώτος που σκοτώθηκαν στις επιθέσεις, αυτοί που είναι συνυπεύθυνοι για την τρομοκρατία στη Μέση Ανατολή και τον Ιράν. Ταυτοχρόνως όμως κάθε εναέρια επίθεση δεν πετυχαίνει μόνο στρατιωτικούς στόχους». Το αποτέλεσμα; «Από τη μία σκοτώνονται άμαχοι, από την άλλη το καθεστώς αντιδρά και στην πίεση από το εξωτερικό με ακόμα μεγαλύτερη βία στο εσωτερικό. Μετά την τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 ο αριθμός των πράξεων στο Ιράν έχει τριπλασιαστεί. Δολοφονούνται πρωτίστως Κούρδοι και αντιφρονούντες, συχνά με την ανυπόστατη κατηγορία πως συνεργάζονται με το Ισραήλ».
Κατά την εφημερίδα του Βερολίνου «όποιος πανηγυρίζει για αυτόν τον πόλεμο με την ελπίδα πως θα οδηγήσει σε μία αλλαγή καθεστώτος, δεν έχει μάθει τίποτα από τις τελευταίες δεκαετίες. Οι πόλεμοι δεν οδηγούν σε επαναστάσεις, αλλά σταθεροποιούν τις δικτατορίες. Ποια χώρα στη Μέση Ανατολή έγινε δημοκρατική μέσα από εξωτερικές στρατιωτικές παρεμβάσεις; Ακριβώς, απολύτως καμία.
Η Δύση δεν επεδίωξε να υποστηρίξει μία αλλαγή εκ των έσω. Η Ευρώπη θα μπορούσε να κατατάξει τους Φρουρούς της Επανάστασης ως τρομοκρατική οργάνωση και να ασκήσει στοχευμένη πολιτική και οικονομική πίεση εναντίον των ελίτ. Αντ’ αυτού όμως έκανε διαπραγματεύσεις, έκανε παραχωρήσεις, σιώπησε, ενώ οι άνθρωποι διαδήλωναν, συλλαμβάνονταν και εκτελούνταν».