Περάσανε 932 μέρες από τη νύχτα που πάγωσε τη χώρα, από το δυστύχημα στα Τέμπη που στέρησε δεκάδες ζωές. Κι όμως, για τους γονείς και τους συγγενείς των θυμάτων, ο χρόνος δεν απαλύνει τίποτα. Ο πόνος όχι μόνο δεν μειώνεται, αλλά βαραίνει περισσότερο, τυλιγμένος από την αίσθηση της αδικίας και της συγκάλυψης. Η πρόεδρος του Συλλόγου Θυμάτων, Μαρία Καρυστιανού, μιλάει με λέξεις που κόβουν σαν μαχαίρι – για τον αγώνα για δικαιοσύνη, για την απώλεια, αλλά και για την πολιτική σήψη που βλέπει γύρω της.
«Η αλήθεια θα τους κάψει, η αλήθεια θα τους πάει φυλακή»
«Η μικρότερη δικαίωση που μπορεί να έχεις σε ένα τέτοιο φρικαλέο έγκλημα είναι οι υπεύθυνοι να πάνε φυλακή. Μπορείτε να φανταστείτε μια κοινωνία στην οποία οι υπεύθυνοι για τον θάνατο τόσων πολιτών κυκλοφορούν ελεύθερα και συνεχίζουν τη ζωή τους κανονικά, να πολιτεύονται, να παίρνουν μισθό από τη χώρα;», είπε, τονίζοντας πως «δεν θέλουν να βγει η αλήθεια, γιατί είναι άμεσα εμπλεκόμενοι».
«Η αλήθεια θα τους κάψει, η αλήθεια θα τους πάει φυλακή», επισήμανε.
»Αυτή τη στιγμή δεν αγωνίζονται, πιστεύω, μόνο για να κρατήσουν τις καρέκλες τους, και να παραμείνουν στο τραπέζι που τρώνε με τα χρυσά κουτάλια. Πλέον παλεύουν για να μείνουν εκτός φυλακής».
«Ας περάσει μια βόλτα ο Μητσοτάκης»
Για την απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι έξω από τη Βουλή, σχολίασε: «Αυτή η κίνηση που κάνει ο Πάνος, έξω από τη Βουλή δείχνει την εικόνα της χώρας. Ο κύριος Μητσοτάκης λοιπόν που είπε ότι σκύβει το κεφάλι μπροστά μας, ας περάσει μια βόλτα, έμαθα χθες ότι περνούσε από εκεί τριγύρω με το αυτοκίνητο, ας μιλήσει με τον Πάνο, και να μάθει για ποιον λόγο δεν γίνεται αυτό που ζητάει αυτός ο γονιός, το οποίο θα έπρεπε να έχει γίνει αυτεπάγγελτα στις εκθέσεις που έχουμε τις ιατροδικαστικές».
«Έπιασα το κάθε ένα κομματάκι της»
«Την άνοιξα τη σακούλα, ήθελα να δώσω ένα τελευταίο χάδι που δίνει ο γονιός στο παιδί του. Έπιασα το κάθε ένα κομματάκι ως το τελευταίο χάδι. Και αναγνώρισα ένα πολύ συγκεκριμένο οστό. Μετά από έναν χρόνο και που μπήκα στη διαδικασία να διαβάσω τις ιατροδικαστικές, γιατί δεν πίστευα ότι μπορεί να έχουν κάνει ακόμα κι εκεί παρανομίες και παρατυπίες. Μπορεί να μην έχουμε τα παιδιά μας μέσα. Δεν είμαστε καν σίγουροι για το τι έχουμε θάψει. Η μοναδική ελπίδα είναι να ξανανοίξει ο φάκελος Τέμπη».
«Θα το έκανα με τα χέρια μου»
Σε ερώτηση για το αν θα εμπόδιζε κάποιος τους γονείς να ξεθάψουν τα παιδιά τους, απάντησε: «Η νομοθεσία λέει ότι υπάρχει μια ποινή γύρω στους 3 με 4 μήνες. Πιστεύω ότι πάρα πολλοί γονείς δεν θα το υπολόγιζαν αυτό. Μέσα σε αυτούς είμαι και εγώ. Θα το έκανα! Με τα χέρια μου θα το έκανα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε στη συνέχεια να προχωρήσουμε σε νόμιμο έλεγχο DNA και τοξικολογικών εξετάσεων και αυτός είναι ο λόγος που δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι μόνοι μας».
«Δεν θα ήθελα να τους δω ούτε στα δύο μέτρα»
«Δεν θα ήθελα να τους δω ούτε στα δυο μέτρα. Είναι ό,τι πιο βρώμικο, απάνθρωπο και χειρότερο έχει υπάρξει στην Ελλάδα», είπε αναφερόμενη στον πρωθυπουργό, τον πρώην υπουργό Μεταφορών και τον Χρήστο Τριαντόπουλο.
«Η κοινωνία δεν θέλει τίποτα από το σύστημα»
Για τα σενάρια περί δημιουργίας κόμματος: «Για μένα αυτό το 25%, αν είναι αληθινό, δείχνει ουσιαστικά ότι η κοινωνία πλέον δεν θέλει κάτι προερχόμενο από το σύστημα. Αυτή τη στιγμή η κοινωνία έχει ανάγκη από ανθρώπους ανεξάρτητους και άφθαρτους, οι οποίοι θα έρθουν με ένα καινούριο πρόγραμμα, πλαίσιο, απελευθερωτικό, δίκαιο, δημοκρατικό και δεν θα μπουν μπροστά».
«Δεν το βλέπω για εμένα προσωπικά και το δήλωσα ότι ακόμη δεν σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο καθόλου, αλλά και εγώ είμαι στο 25% που νιώθω αυτή την ανάγκη. Εννοείται θα ήμουν παρούσα αν συνέβαινε αυτό».
«Αυτό ορκίστηκα στο μνήμα της κόρης μου»
«Εγώ έχω υποσχεθεί ένα πράγμα, ότι ο αγώνας μου θα γίνει μέχρι τέλους προκειμένου να φτάσω εκεί που πρέπει. Αυτό ορκίστηκα στο μνήμα της κόρης μου».
«Είπαν ότι έχασα την επιμέλεια της κόρης μου»
«Είπαν ότι έχασα την επιμέλεια της κόρης μου. Θεώρησα ότι ρίχνουν σκιά στη μνήμη της. Αυτό με πλήγωσε και θα κινηθώ νομικά, απλά το θεωρώ δευτερευούσης σημασίας».
«Υπάρχει διαφορετική στρατηγική αλλά κοινός στόχος»
Αναφερόμενη στον Νίκο Πλακιά, σημείωσε: «Δεν είναι δεμένοι σαν μια γροθιά, αλλά ο στόχος είναι κοινός. Υπάρχει μια διαφορετική στρατηγική, αλλά αυτά στο δημόσιο διάλογο δημιουργούν μια αμφιβολία και αυτή η αμφιβολία στο δικαστήριο θα μας κάψει όλους».
«Δεν ανοίγω την ντουλάπα της για να μην φύγει το άρωμά της»
«Δεν μπορώ να διαχειριστώ ότι έχει φύγει η Μάρθη. Δεν μπορώ να πάω σπίτι, να ανοίξω την ντουλάπα της. Η ντουλάπα της μυρίζει Μάρθη και καμία φορά κάθομαι απέξω και φοβάμαι πως θα φύγει αυτή τη μυρωδιά και δεν θέλω να φύγει. Μου λείπει τόσο πολύ. Οτιδήποτε την αφορά με πληγώνει και με παγώνει».
Οι οικογένειες στον γολγοθά τους
Πίσω από τις πολιτικές αντιπαραθέσεις και τα παιχνίδια ευθυνών, βρίσκονται οι συγγενείς των θυμάτων. Εκείνοι που ξυπνούν και κοιμούνται με την εικόνα των παιδιών τους, των συντρόφων τους, των αδελφών τους που χάθηκαν εκείνο το βράδυ. Για αυτούς, η ζωή συνεχίζεται με βία, χωρίς τους αγαπημένους τους και χωρίς απαντήσεις. Η Πολιτεία μοιάζει να σβήνει γρήγορα τη μνήμη της τραγωδίας, την ώρα που για τους ίδιους το βάρος γίνεται κάθε μέρα πιο αβάσταχτο.
Η οργή τους είναι δίκαιη: πώς να μιλήσει κανείς για «προστασία του πολίτη», όταν οι υπεύθυνοι παραμένουν στο απυρόβλητο; Πώς να μιλήσει για «πρόοδο» όταν τα βασικά συστήματα ασφαλείας σιδηροδρόμων έλειπαν; Και πώς να μιλήσει για «κλείσιμο πληγών» όταν η πληγή των Τεμπών είναι πιο ανοιχτή από ποτέ;
Διαβάστε ακόμα: Αιγάλεω: Αναβολή στη δίκη του 32χρονου Παλαιστίνιου για τις επιθέσεις σε γυναίκες